Wat een feestje! De uptempo inloopmuziek brengt het publiek in de juiste stemming en gretig naar wat komen gaat. Als de heren eenmaal op de vloer zijn, niet door een deur die zogenaamd niet open wil, maar door met een bijl een gat in het decor te hakken, kan de sfeer bijna niet meer stuk. In een hoog tempo volgen grappen, scenes en prachtige, soms driestemmige zang elkaar op. De overgangen zijn naadloos. Er is weinig verstilling in deze voorstelling, maar dat wordt vanavond niet gemist. Wat een feestje!

Beppe Costa kan oppassen want er komen muzikale multi-talenten aan. Een show met goede muziek, rare scènes en de nodige verrassingen. Het Amerikaanse accent is hier een daar niet zo goed te verstaan, maar dan heb je altijd de sfeer nog. De sfeer die met weinig middelen wordt neergezet en vooral werkt door de inzet van de nog ruwe en ongepolijste Sadists. En poep en pies hoort erbij, dat schreef ik in de andere minirecensie al, maar als je dan ook nog op Bush kan piesen is het natuurlijk meer dan geoorloofd.