Ehm, Frederique, die dikke meneer heeft een naam: Marcel Musters. En die mevrouw heet Maria Goos. Die kan inderdaad niet acteren, maar daarom hoef jij nog niet leuk of onbeschoft te doen. Want die meneer en die mevrouw zijn geen circusaapjes die voor jou een kunstje hebben gedaan, en die derhalve zo diep beneden jouw stand zijn dat je niet eens de moeite hoeft te nemen hun namen op te zoeken. Ik vind de dingen van de Mug en van Maria Goos altijd nogal self-congratulatory altijd. En nu weer. Maar het is onontkoombaar lief en integer gemaakt.

Vijf kwartier duurt het. De eerste drie zijn gaap. Want die mevrouw kan niet acteren. En uit solidariteit doet die dikke meneer dat dan ook maar niet. Die vertelt dus ook over zijn moeder gewoon zoals hij thuis praat. Gaap, gaap, gaap. Maar dan. Na drie kwartier. De dikke meneer speelt dat hij zijn moeder is. Die moeder vertelt over zichzelf en over de relatie met haar man. Wauw. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Dan probeert die mevrouw in het laatste kwartier ook haar moeder na te doen. Kan ze dus niet. Gaap dus weer. O ja, de moeder van die dikke meneer heet Thea, en die van de mevrouw Rietje. Hoe de hond heet weet ik niet. Want er doet dus ook nog een hond mee.

Velen waren me voor. Maar ik vond het ook ontzettend goed. Lang leve de kleine zaal, denk ik dan maar als we allemaal met rode ogen onhandig Bellevue uitschuifelen. Erg herkenbaar en zonder enig reserve gedaan. Gewoon eens in de zoveel tijd hernemen aub, we hebben het nodig.

Lieve mensen,
Vanmiddag jullie voorstelling gezien… kippenvel, mijn moeder is 91, jullie lieten mij mijzelf zien en jullie lieten mijn moeder aan mij zien. Geweldig. Ik kan weer door…
Irma hogema

Nonchalant, humoristisch, ontroerend.
Dat de hond later in het cafe nog tegen ons tafeltje plaste, volgens Maria Goos voor het eerst in 65 voorstellingen, deed daar niets aan af.

Op de dag af 4 maanden “wees” zag ik jl. vrijdag MOEDERS. Een emotionele achtbaan! Tranen en lach streden om voorrang. Met een dikke strot, rode ogen, maar ook gniffelend en genietend werd ik binnengesleept in het leven van mevrouw Musters en Goosens en hun kinderen. Irritaties, ruzies, anekdotes, herinneringen aan Joop den Uyl, liedjes van de tantes. Jaloers werd ik op de vier musketiers. Zo intens en zo intiem kan alleen theater zijn. Hans

Zéér onder de indruk van uw voorstelling vandaag. In mijn familie ben ik “moeders” en mijn 2e zoon heet Marcel. Omdat ik volgend jaar 70 hoop te worden, werkte de situatie twee kanten op….ik zal er nog wel dagen mee bezig zijn! Het dialect van Marcel vond ik af en toe even moeilijk, maar tegelijkertijd heel ontroerend. In Limburg hebben mijn zusje en ik in de oorlog vele moeders gehad. Tenslotte één “super” moeder, die ons adopteerde. Ik moet nog heel wat nadenken over deze vertellingen en niet te vergeten, de knappe vertolking. Door Levi-Boutelje