Elfriede Jelinek’s stuk over de handel in seks is door de herhalingen in de tekst (en in de voorstelling ook door de herhalingen in de bewegingen) nogal hypnotiserend. En nogal beklemmend. Susanne Kennedy heeft het eerste deel (een monoloog van een afgewezen vrouw) en het tweede (dat expliciet gaat over hoeren en hoerenlopers) met elkaar verweven. Waarmee ze Jelinek’s nogal pessimistische stelling dat er niet echt een onderscheid is tussen betaalde en onbetaalde liefde extra benadrukt.

Vrouwen worden volgens Jelinek (als ik het tenminste allemaal goed begrijp) door mannen altijd tot (lust)object gemaakt. In Kennedy’s voorstelling kijken de acteurs (onder leiding van de kampioen op dat gebied Çigdem Teke) voortdurend indringend terug (de zaal in). Daarmee lijkt Susanne Kennedy ook de toeschouwer tot object te willen maken. Dat voelt af en toe heel ongemakkelijk. Maar dat is niet erg.

Want wat een voorstelling! Acteurs die elkaars woorden herhalen, met een net iets andere manier van spreken, zodat door die verschillen de betekenis van de tekst (en het hypnotiserende effect) wordt versterkt. Acteurs die voortdurend bewegen, maar nooit volledig op dezelfde manier als een andere acteur (ook niet in de ogenschijnlijk synchroon gechoreografeerde scènes) zodat ook dan die kleine verschillen extra betekenisnuances toevoegen.

Jelinek’s zwartgallige taalorgie wordt minutieus verwoord en verbeeld, in een regie waarin (ook deze keer weer) elk woord en elke handeling (ondanks de zwartgalligheid) bijdraagt aan de schoonheid van het geheel. Ik ben behoorlijk onder de indruk.