Een indrukwekkende voorstelling waarmee theatermaker Eric de Vroedt duidelijk zijn doel bereikt, namelijk het publiek laten nadenken over oorlog. Deze voorstelling spreekt misschien wel meer dan alle geschreven stukken over de oorlog in Afghanistan. Heel knap hoe de Vroedt zijn acteurs Stanislavski achtige acteerprestaties laat neerzetten, terwijl hij werkt met Brechtiaanse vervreemding. Naast het meegevoerd worden met het serieuze verhaal van commandant Kurt Prins (Bram ‘hou hem in de gaten’ Coopmans) en de redenen waarom zijn ‘eigen jongens’ nog afgeslacht in de boom hangen, de familiehereniging van special commando Marco óf Marwash en zijn Afghani zus die tevens het liefje van de commandant is en de zoektocht van Kabir naar zijn broer wordt er voortdurend gelachen door het publiek. Coopmans zet een puik staaltje acteerwerk neer en zijn vertolking van Kurt Prins zorgt ervoor dat de spanning in het stuk voortdurend stijgt, tot de bom barst en Kurt Prins uiteindelijk zelf breekt i.p.v. zijn tegenstanders zoals hij gewenst had. Pas na afloop besef je hoeveel indruk dit stuk op je maakt en is een paar keer diep zuchten wel even nodig om weer over te kunnen gaan op de gewone dagelijkse bezigheden. Enige kanttekening is dat de voorstelling 2 uur lang duurt, iets té lang… omdat er al eerder in het verhaal een briljant einde mogelijk is en de uitbreiding qua personages doe volgt ietwat ongeloofwaardig is. Toch verheug ik me reuze op Mightysociety 7!

Het begint met een expliciete verwijzing naar Joseph Conrad. ‘Ik ben Marco, ik zoek Kurt Prins.’ En het eindigt met een opvallend stille zaal. Want het publiek is merkbaar geraakt door de mokerslag die de voorstelling was. De boodschap, dat is duidelijk, is overgekomen. Door de indringende tekst (met een aantal heel sterke dialogen), door het fantastisch spel van Hein van der Heijden en van vooral Bram Coopmans (die daarvoor een VSCD nominatie hoort te krijgen). Maar het is geen perfecte voorstelling. Waarom niet? Dat de Nederlandse Afghaan Marco eenmaal in het kamp van Kurt tot zijn verassing zijn zus aantreft en daar dan langdurig broer-zus gedoe mee heeft is erg gezocht. Net als de oplossing om het gezichtspunt van de Afghanen omstandig te laten verwoorden door diezelfde zus, de locale minnares van de kolonel. De kale achterwand en die witte tuinstoelen zijn functioneel, dat wel, maar het zou voor mij iets minder realistisch mogen, iets esthetischer. Maar toch. Door de inhoud en door het fraaie acteren heb ik een goede voorstelling gezien. Wat zou het mooi zijn, bedenk ik me, als deze tekst over een jaar of vijf, als er wat meer afstand is tot het onderwerp, nog eens wordt gespeeld. Benieuwd wat de regisseur van dienst tegen die tijd schrapt. En wat hij of zij met de enscenering doet.