‘Het doet er voor jou geloof ik niet toe waar het over gaat’, moppert C die totaal niet onder de indruk is van de belevenissen van Emilia Galotti en van de wellust van de prins. Hij heeft wel een beetje gelijk, in wezen maakt het me niet zoveel uit. Net als bij eerdere voorstellingen van Susanne Kennedy beleef ik niet zozeer vanwege de inhoud van het stuk ervaringen van pure schoonheid maar om andere redenen.

Ik ervaar die schoonheid vooral vanwege de manier waarop Kennedy die inhoud laat zien in de bewegingen van de acteurs en misschien nog wel belangrijker in hun houdingen juist als ze niet bewegen. In hoe die onbeweeglijke lichamen zich tot elkaar verhouden in de ruimte, en wat dat vertelt. In ervaar die schoonheid in hoe ze de acteurs hun stemmen laat gebruiken, nooit alleen om te spreken, altijd ook als instrument, altijd ook in harmonie met andere geluiden. Dat alles steeds in uitgekiende composities in een soort kijkdoostheater van beelden en geluiden waarin ook de muziek en de met zorg gekozen kleuren een rol spelen.

Ook bij deze voorstelling van Susanne Kennedy sta ik mezelf toe om ook weer een beetje kind te zijn, om weer door de opening van zo’n schoenendoos te turen en me gewoon te laten betoveren door wat ik zie. En weer ben ik betoverd. Weer vind ik het een meesterwerk.

Voor de tweede maal gezien, vorig jaar en nu tijdens het Theaterfestival. Een juweel, deze bewerking van Lessings ‘burgerlijke tragedie’uit 1772. De deugdzame Emilia zal in het huwelijk treden met een al even goede graaf. Wanneer de jaloerse prins hiervan hoort, smeedt diens vileine maarschalk een plan om het huwelijk te verijdelen. Alles gaat mis en dat leidt naar een grandioze finale op muziek van Macy Gray. De zo geestige bewerking, de kostuums, het eigenzinnige gordijn, het past allemaal precies. De acteurs zijn voortreffelijk, maar Warre Borgmans als maarschalk Marinelli is een klasse apart. Elke beweging, elke blik of stembuiging is raak. Hoe gemeen is hij, wat een kruiper door alleen zijn jasje over het bepoederde hoofd te trekken. Beter kan het niet.

Lessings verhaal is simpel. De gevestigde macht, vertolkt door de prins plus adellijke entourage, slachtoffert de machtelozen, in dit geval een lieftallig burgermeisje en haar ouders. Zo’n soap zou je hedendaags kunnen maken: een penthouse bitch uit het grootgeld-netwerk vergrijpt zich aan een onschuldige prins.
Maar De Tijd heeft het achttiende eeuwse stuk veel geraffineerder bij de tijd gemaakt. Alsof Dorothy Parker Liaisons Dangereuses onder handen heeft genomen - spannend, snel, vol geestig en geestrijk cynisme gelardeerd met oneliners en snedigheden. En dat dan in een zeer actuele regie annex goed getimede en lekkere muziek. Kortom: Lucas Vandervost en kompanen hebben er een feest van gemaakt. Met een magistrale rol van Warre Borgmans. Gaat dat zien, gaat dat zien!