Wie eerder Wraakoefening zag, en zijn verwachtingen daarop heeft ingesteld, moet even schakelen. Wraakoefening, de voorstelling waarmee Sanderse en van de Ven de BNG-prijs in de wacht sleepten, bood weinig ruimte voor eigen interpretatie. De voorstelling nam de kijker van de eerste tot de laatste minuut in een adembenemende houtgreep. BARST geeft de kijker meer te doen maar boeit evenzeer. Het, op het eerste gezicht, bekende verhaal van de twee koninginnen Elisabeth en Mary Stuart, neemt een weinig klassieke aanvang. De twee vrouwen, verbonden door onvermijdelijke bloedbanden en verscheurd door machtstrijd hebben elkaar in werkelijkheid nooit ontmoet. In de voorstelling treffen ze elkaar maar blijven tevens onverbiddelijk alleen, ieder op hun eigen eiland. De vrouwen proberen om beurten afstand te nemen van de hen toegedichte rol in het leven maar het pad is gebaand. Gebruikmakend van hun machtsposities, hun schoonheid, hun manipulatieve vermogen, hun rollen in het leven en misbruik makend van die van de ander, reiken ze elkaar de hand, vernederen ze en kwetsen ondertussen zichzelf. Ze maken zich los van de bekende beelden en worden koninginnen van vlees bloed. De voorstelling bereikt een hoogtepunt in een zinderende dialoog, waaraan te horen is hoe die bij elke voorstelling scherper en overtuigender is geworden. Verbaal geweld is niet voldoende om het vege lijf te redden. Wint iemand de strijd? Of gloort er nog hoop?

“Een fysieke voorstelling over de confrontatie tussen twee koninginnen” belooft ons de mini-flyer. En ja, er wordt nu en dan wat bewogen, maar ook verkleed, geschreeuwd, gezwegen,gehuild, enz. Het schijnt iets te maken te hebben met uitdagend en poëtisch. En ‘t schijnt ook heel erotisch te zijn enne….spannend!

Jammer, dat alles heb ik niet kunnen ontdekken. Integendeel: ik vond het heel erg saai. Het lezen van de waterhoogten, het wachten op een bus, het zitten in een wachtkamer is, vergeleken met deze voorstelling, onnoemlijk veel spannender.