Alles is goed hoor, behalve de vrijblijvende regie. Deze voorstelling wordt gespeeld in een slapkomische stijl en het is niet duidelijk of dat de bedoeling is. De herten springen braaf rond (een geweitje voor het Vietnamese hert!), maar trekken ook sesamstraatgezichten naar het publiek.

De poster schept hoge verwachtingen, net als het begin van de voorstelling. Een man en een vrouw komen op in een doorzichtige poncho. Het decor is een huiskamer met twee stoelen en een tafeltje waar verschillende spulletjes op staan. De man heeft een diamanten schedel in zijn handen. De eerste paar minuten wordt er niet gesproken en is er sprake van een spannend schouwspel.

Van te voren werd ons even verteld dat deze voorstelling eigenlijk voor vierjarigen is. Kleinkunsttalent en mimer David Griethuys stellen zich vol liefde ondergeschikt aan prachtige decorstukken.

Objecttheater is niet dood, het leeft! Erg sympathiek stukje, met veel oog voor detail. Hoewel er genoeg leukje trucjes in zitten, blijft de plot en het spel het belangrijkst.