Een paar interne links naar anders moeilijk bereikbare, maar nog steeds leuke content:
Het geheugen is een verraderlijk ding, en 1997 is heel ver weg, maar de aanstormende Moosers staan op het netvlies gebrand. Opeens waren ze daar: net afgestudeerd, met niet eens zo’n heel grote mond en een briljant idee dat ze met ons, programmeurs van de NEStheaters, deelden. Indertijd besloeg een recensie in een dagblad vaak enkele kolommen, gevuld met historie, context en analyse. Sociale media waren nog een onbekend begrip en ik geloof dat ook het vermaledijde vijfsterrensysteem zijn intree nog niet had gedaan.
Dus was een online platform waarop iedereen korte tot superkorte recensies kon plaatsen een briljant idee. Ter verhoging van de feestvreugde moest je bij die instant kritiek ook met minimaal één geweitje of een tomaat je waardering uitspreken. Vaak werden dat er een hele rij van het één of het ander. Of van het één én het ander. En jaarlijks kreeg de ‘winnaar’ van de meeste tomaten tijdens een feestelijk samenzijn in café De Blincker de Gouden Tomaat uitgereikt. Ik denk dat alle grote namen van die tijd er wel eens één wonnen. En hem manmoedig in ontvangst kwamen nemen.
Inmiddels is er geen krantenredactie meer die er nog aan twijfelt dat je een voorstelling in 50 tot 100 woorden af kan doen, mits je met wat sterren of ballen aangeeft wat je ervan vond. Wel maximaal vijf, zo krenterig zijn ze wel. En ruimte voor een weerwoord, ho maar! Daarvoor hebben we dan nu de socials. Maar wat is een duimpje in vergelijking met zo’n lange rijen geweien en tomaten van de fan en de kniesoor die in dezelfde zaal een totaal andere voorstelling hadden gezien? En waarom geen Gouden Tomaat in die eindeloos uitdijende prijzenregen op het VSCD/TF gala?
Tijd voor een Moose-revival!
Leve de Eland!
Opeens was het er. Moose. Een site waar je zelf kon recenseren, met een eland of blikken tomaat. Die humor is kenmerkend voor wat Moose was. En tegelijk ook de betrokkenheid bij het theater. Want Moose ontstond niet zomaar. Er werd – als ik me goed herinner – steeds minder en tevens korter over theatervoorstellingen geschreven. Veel werd over het hoofd gezien. In dat gat dook Moose. Een stel theaternerds waar ik me al snel (als oud-recensent) bij aansloot als onregelmatig medewerker. Simon van den Berg – een van de leidende figuren – noemt het in een mail aan mij zo: ‘Het lijkt ons geweldig als jij – als een van de eerste theatercelebrities die we leerden kennen – iets zou willen schrijven.’ Maar ik bèn geen theatercelebrity, ik ben ook een theaternerd. En Moose voldeed voor mij als gebruiker (collega’s voorzien van elandjes of tomatenblikken) volkomen aan mijn behoefte. Het is leerzaam & leuk om niet alleen van de Eeuwige Zuurpruim van de Volkskrant een mening te krijgen, maar ook van ‘gewoon publiek’. En wie heeft niet als maker aan de verleiding blootgestaan om na wat mindere recensies op Moose, zelf een vijf-elanden-review onder pseudoniem in te sturen? Het was er ook gezellig, bij Moose. De eerste keer dat ik – maker – bij de ‘nerds’ op de reactie kwam, voelde ik me meteen volkomen thuis. We deelden – en delen – de liefde voor theater in al haar verschijningsvormen. Het is misschien niet meer mogelijk online met blikken tomaat te gooien, maar Moose blijft voor altijd in mijn theaterhart.
Toespraak van Don Duyns bij de Gouden Tomaat uitreiking 2001
Toen Moose nog een Moosje was en 1 jaar bestond, gaf de redactie een borrel voor de lezers. Ik studeerde toen net theaterwetenschap in Utrecht en had nog geen andere theaternerds gevonden, maar wel deze site met elanden en tomaten. Dus schreef ik en oreerde ik in Utrecht voluit over zo’n revolutionaire minirecensie-site, die toch écht een aanvulling was op onze gezapige dagbladen (ik was 19). Enigszins nerveus toog ik naar de borrel, daar zou ik allemaal andere, echte theaterofielen ontmoeten!
De kroeg was leeg, op Simon, Floortje en Miel en nog een paar redactieleden na. Zij verbaasd, ik verbaasd, maar als goeie eerste kennismaking met collega nerds was het een geslaagde middag! Laten heb ik in een afgeladen Blincker, menig regisseur deemoedig zijn Gouden Tomaat in ontvangst zien nemen. Dus met de publieks-opkomst is het zowel on- als offline, helemaal goed gekomen.
de pagina van Hannah Roelofs
Wie wilde er geen recensent zijn?
Wie dacht het niet beter te weten dan wat in de krant stond?
Moose gaf ons de kans onze stoutste dromen waar te maken.
De kans van ons te laten horen en te laten zien wat we in huis hadden.
Met Moose hadden we een platform om theaterparels aan te prijzen.
Een hakblok om gedegen en gefundeerd voorstellingen neer te sabelen
Moose gaf ons het zetje een voorstelling te bezoeken en contact te leggen met het leger aan recensenten dat stiekem liefhebber was
Vergeet Facebook.
Wij hadden Moose.
Het sociale platform voor de theaternerd.
We namen ons werk serieus. We zworen trouw aan het embleem.
We kochten de merchandise Moose was een manier van leven, een filosofie, een leidraad.
Ik zeg: tijd voor een wedergeboorte
Let The Moose begin!