theaterpraat

Twee uur bezig met een verhaal - het ware verhaal - van de Britse opvoering van ‘Cloaca’ en dan besefte ik dat er mogelijke kwesties van discretie zijn. Meest van wat ik van een aantal van de betrokkenen heb geleerd is in het kader van mijn scriptieonderzoek en de rest van informele gesprekken. In allebei gevallen heb ik een geheimhoudingsplicht, hoewel de ene schriftelijk aan mij voorgelegd is en de ander is eerder moreel - als je een leuk gesprek met iemand voert verwacht je niet dat je woorden de volgende dag op moose.nl zullen komen te staan.En je weet niet wie je stukken leest. Twee weken geleden was ik zeer gevleid toen Jeroen van den Berg en Ben Harrison zeiden dat ze mij van mijn stukken op de website al kenden, net zoals al eerder met Eric de Vroedt. Maar het snijdt de andere kant op ook (zeggen jullie dat?): niet alleen moet ik nu regelen dat mijn Nederlands verbeterd wordt (mensen lezen mijn stukken?!) maar ik moest ook Eric vertellen dat ik het niet over zijn stukken had toen ik afgelopen week over Nederlandse stukken klaagde - - En terwijl ik hier ben, de BBC begint met wat lijkt een oppervlakkig drama te zijn over de radicalisering van jonge moslims. Van wat ik heb gezien worden de bewegingsmotieven van zulke jongeren weer niet serieus genomen en laat zien dat we iets als Mighty Society hard nodig hebben. Echt.En een leuk gesprek met een Portugese theatermaakster gisteren. Ze is bezig om een toneelstuk te schrijven over twee theaterbezoekers en wat met ze na een voorstelling gebeurt. Haar aanvankelijk idee was dat het een hoorspel zou worden - in Engeland, en veel andere Europese landen hebben we heel erg veel hoorspel - in tegenstelling met Nederland (nee, ik ga niet weer beginnen) - maar ze is ook geïnteresseerd in een soort antitheater. Voor haar afstudeerproject, publiceerde ze programma’s, drukte ze kaarten af, maakte ze posters, stuurde ze uitnodigingen, allemaal met tijd, datum en plaats - maar er was geen voorstelling. ‘Ik denk niet dat een regulier theaterpubliek dat zou accepteren’ gaf ze toe.Misschien wordt het verhaal bepaald door de voorstelling die de bezoekers net hebben gezien, misschien is er helemaal geen verhaal maar alleen maar indrukken. Misschien worden we als publiek uit de zaal naar de wc van het theater begeleidt waar de voorstelling werkelijk zal beginnen, misschien volgen we het stel naar huis. Wie weet, maar de tekst wordt toch naar mij gestuurd.En het is een heel leuke theater maakster. Ik kan dat veilig zeggen omdat ze haast geen Nederlands spreekt… …Maar dat is misschien ook wat Maria Goos dacht toen ze haar dagboek publiceerde. Dat niemand in Engeland Nederlands leest. David Liddiment, producent van ‘Cloaca’ was verraast toen ik hem over haar opmerkingen vroeg. Maar maak je geen zorgen, Maria. Ik zei niets verder tegen hem toen ik besefte wat aan de hand was. En ik zeg hier ook niets verder.Nog niet. Haar idee. Zij weet toch niet dat Jeroen van den Berg, Ben Harrison en Eric de Vroedt mijn stukken lezen. Aan heel Nederland heb ik dat al verteld, maar nog niet aan heel de Verenigde Koninkrijk. Addendum: Wist je dat? Volgens Eurostat, een of ander Europees bureau voor statistiek, gaan Nederlanders het meest naar het theater en heeft Nederland het meest werknemers in de culturele sector. Dus hoe komt dat het zo slecht gesteld zou zijn met het Nederlands theater? Of komt het hoog bezoekers aantal DOORDAT ze allemaal in cultuur werken…