theaterpraat

“Lieg ik soms?” is de eerste voorstelling die ik van haar zie. Daarin spelen drie acteurs van NNT op cabareteske wijze het bizarre maar waar gebeurde verhaal na van een Amerikaanse school waar de leraren op het idee zijn gekomen om de holocaust inzichtelijk te maken met het verzamelen van zes miljoen paperclips. Dat gaat wel heel erg ver. Zo ver dat ik denk ‘oei, oei, op die manier zouden wij in Nederland natuurlijk nooit met zo’n beladen thema durven omgaan!’

Dat heeft ze voorzien. Sterker nog, ze weet zelfs exact wanneer in de voorstelling ik ga twijfelen aan de motieven van die rare Amerikanen. Want precies tijdens mijn ‘oei, oei’, doen de acteurs of ze uit hun rol stappen. De ene acteur spreekt zijn twijfel uit, de andere vraagt onmiddellijk aan hem: ‘Zijn jouw gevoelens dan soms wel oprecht?’

Tijdens “Laatste Nachtmerrie” staat Van Dolron zelf ook op het toneel. Hoewel ik haar al eerder heb zien acteren vraag ik me nu plotseling af of ze dat eigenlijk wel kan. Dat ik me dat juist tijdens deze voorstelling zou gaan afvragen, wist ze toen ze haar tekst schreef. Ook op welk moment ik dat zou doen. Want als ik nog maar aan het begin van mijn gedachte ben, zegt ze vanaf het podium: ‘Ik hou niet van acteren, dat kàn ik ook niet.’

In alle voorstellingen van haar die ik voor “Laura & Lars” heb gezien, leidde het elke keer alleen maar tot enorme frustratie als ik dacht zelf te kunnen uitmaken wat ik denk en wanneer ik dat denk. Daarom heb ik besloten haar nu eens te vlug af te zijn. Meteen al in het begin vraag ik me dus vliegensvlug af of het niet hoogst gênant is dat Van Dolron voortdurend over zichzelf staat te praten. Ze richt zich onmiddellijk tot Lars von Trier: ‘Lars, ik zou zo graag willen dat je me een dogmaregel van jewelste geeft.’ Nadat ze twee stappen naar rechts heeft gedaan antwoordt ze: ‘Ik weet er een Laura, je mag het niet over jezelf hebben.’ Vervolgens gaat ze natuurlijk gewoon nog schaamtelozer over zichzelf praten.

Het is om gek van te worden. Het is veel erger dan wat de jury van de Erik Vos Prijs veronderstelt. Wat Van Dolron in het hoofd van de toeschouwer teweegbrengt is veel meer dan het onschuldig oprekken van het denken. Ze neemt gewoonweg de controle over het denken van de toeschouwers over, zíj maakt uit wat ik denk en wanneer ik dat denk. Ik twijfel er zelfs aan of het steeds wel mijn eigen beslissing is geweest om naar haar voorstellingen te gaan.

Hihi, is het wel de eigen beslissing geweest van de juries van al die prijzen om ze aan haar toe te kennen…

Ik hoop maar dat ze het geld gaat gebruiken om iets aan haar huis te doen. ;-) NRC, afgelopen vrijdag: “Voorafgaand aan het gesprek mailt theatermaker Laura van Dolron een waarschuwing: „Ik heb wel een raar huis, meer een soort schets van een huis. Min of meer een plek om te wonen. Meer min dan meer.” Bij binnenkomst blijkt wat ze bedoelt: op een paar donkerbruine meubeltjes na is het huis leeg, aan de muur druk behang met gouden bomen vol pauwen. Van Dolron is kraakwacht in een ontruimde woning. Ze heeft geen moeite gedaan om de woning de hare te maken. Of juist wel: het negeren van de uiterlijke vorm is haar meest in het oog springende stijlkenmerk.”

ik zou graag een stuk van jezien laura , ik hou wel van dat “spelen”met de ander. bovenstaande beschijving van je stukken maken me nog nieuwsgieriger. Je moet maar eens in Leeuwarden komen. Dan ben ik van de partij!!!! en gefeliciteerd lautje met deze prijs. Margreet. moet je ook nog kunnen rekenen als je wilt reageren!!!