theaterpraat

De mailbox van Moose puilt uit met persberichten over naderende voorstellingen. In deze onregelmatig terugkerende rubriek maakt de redactie u graag lekker met de grootste pareltjes. Letterlijk èn figuurlijk.

Ken je dat, dat je in gedachten verzonken de straat oversteekt en opschrikt door een luid claxonerende stadsbus die jou nog net kon ontwijken? Dat je je voorstelt hoe je daar ligt met onnatuurlijk gebogen benen en al die mensen er omheen. Soms scheelt het weinig en is het toch weer een ander die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.¹ Vaak zijn het mannen die tot het besef komen dat ze niets te verliezen hebben, en juist op dat moment de sprong naar een ander soort leven maken. Die sprong is even vitaal als destructief.²

Ze gaan terug naar hun roots om een nieuwe wereld te creëren vanuit een constante stroom van bewegingen, geluiden en atmosferen. Dramaturgie, mise-en-scène en conceptualisering worden zoveel mogelijk buiten de deur gehouden; het is kunst die tot bloei komt doordat het pad der logica wordt verlaten.³ Al snel lopen theater en realiteit als waterverf in elkaar over. De voorstelling is een stortbui van sensualiteit, klaterende humor, vloeiende acrobatiek, mensen die als gekatapulteerde druppels weer de hemel in worden geschoten en een man in een rondtollend waterrad. Een grote rol speelt de hemel: het regent niet alleen pijpenstelen, maar ook geheimzinnige boodschappen, tekens en beloftes. Of zoals de New York Times schreef: "Wild, witty, wet and altogether winning."⁴

In een doorgaande stroom van gedachten, emoties en herinneringen zoeken zij naar een uitweg uit een diepgewortelde pijn die ooit door misbruik van de liefde veroorzaakt is. Wat rest is de 'crave', de hunkering naar liefde, het verlangen naar verlossing. En de schittering van de taal, ook al nemen de woorden het verdriet niet weg.⁵ Een voorstelling waarin veel niet gezegd wordt, en meer anders wordt bedoeld. Een filmische voorstelling, maar toneel pur sang.⁶ De geschiedenis wordt afgepeld, tot waar het allerpersoonlijkste en het meest universele elkaar raken. Met moderne dans, (live) muziek en film wordt een rituele ruimte gecreëerd, waar de stroom van de tijd even voelbaar is als het nu.⁷

De voorstelling gaat in op de solo - en nog meer op de solist achter de solo. Terwijl de klassieke vormen en codes samensmelten tot hun eigen dans, onthullen de solisten hun unieke veelheid aan talenten.⁸ De twee gaan bij elkaar op zoek naar stabiliteit en erkenning, gebruiken elkaar als tegenspelers in hun eigen gecreëerde werelden, of negeren elkaar juist stoïcijns op zoek naar innerlijke rust.⁹ De puzzel blijkt een heel ander plaatje te zijn dan die op de deksel staat. Welke geheimen schuilen achter het moment van onze verwekking, onze geboortedatum of zelfs de keuze van onze voornaam?¹⁰ Een nar is de verbindende schakel tussen de ‘echte’ wereld en die van de levende standbeelden. Niets is wat het lijkt. Of toch? Wie houdt wie voor de gek?¹¹

¹⁾ Iets met Paradijs, Convoi Exceptionnel; ²⁾ Brief aan mijn rechter, Frank Focketyn; ³⁾ Prayers, Gabriella Maiorino; ⁴⁾ Rain, Cirque Eloize; ⁵⁾ Hunker, Olivier Provily; ⁶⁾ Dekalog, Project Fors Theatermakers; ⁷⁾ Hidden Trees, Betsy Torenbos; ⁸⁾ Uniek, Chris Leuenberger & Jenny Beyer; ⁹⁾ Stella Maris, Jakop Ahlbom; ¹⁰⁾ Bloed, blind en baren, Het Veem theater producties; ¹¹⁾ The Fool, Redmoon Theater Chicago & Tukkers Connexion