“Brel, de zoete oorlog”, een theaterconcert, drukt de flyer ons op het hart en oh, wat drukt de voorstelling op het hart!
Een oudere vlaamse dame zit met haar hondje in een fauteuil tegen een achterwand van twee etages bloemetjesbehang. Alsof de flat waarin zij woont is opengebroken zit zij daar verlaten en stil. Bij vrijwel iedere poging om op te staan zakt zij weer terug in de fauteuil, het hondje roerloos in haar schoot liggend. Al rokend vertelt ze van haar leven, haar liefdes, hoe ze van alles heeft leren houden (yoghurt!), ondanks het feit dat het niet was zoals het had moeten zijn. Niet zoals Brel het leven bezong, maar ja “die ligt nu daar maar op zijn eiland”. Jeroen Willems speelt weer vanuit iedere vezel van zijn lichaam. Aan z’n manier van lopen zou je denken dat hij bijna aan een nieuwe heup toe is, maar nee, bij het oplopen van vier muzikanten transformeert hij zich rap in een levenslustige zanger. Weg behang, weg ouderwets dramaturgische samenhang, maar het is schitterend! Hij acteert de teksten van Brel op miniformaat. In zijn ogen zie je de scheidende minnaars op Schiphol, de volhardendheid bij het wachten op Mathilde, de handoek op zijn heupen en de herinneringen aan zijn jeugd… Woord voor woord werden we meegesleept, happend naar adem tussen het lachen en huilen, zo snel ging het voorbij. Bevlogen verlieten we de zaal, nog een keer!!!