Een helder idee en bij vlagen zeer overrompelend. Ik moest zeer mijn best doen om open naar de teksten te luisteren en ze niet als quasi-poezie te bestempelen. De beelden waren heel sterk, het ritmisch rondklikken van de dia’s, de muziek, het donker. Toch mis ik leven in deze voorstelling. Alles gaat te traag, te heilig.

Hebben jullie maar 6 tomaten te vergeven? Onverstaanbaar hysterisch geschreeuw en dat drie uur lang! Van begin tot eind dezelfde overdreven heftigheid waardoor elke mogelijkheid tot nuance wordt doodgeslagen. Het stuk is verkracht door Dirk Tanghe. De zoon was een uitvergroting van een uitvergroting van het stereotype van een cliche van een ADHD kind van 22 die speelt dat hij 16 is. Het voelde als een gijzeling aangezien je alleen weg kon door het toneel over te steken.

Dit is dus niet de bedoeling. Als je wilt laten zien hoe een gedeelte van de inhoud van de lessen op toneelsschool Utrecht eruit ziet, ga dan zeker kijken. Het lijkt mij alleen niet de bedoeling dit in een toneelstuk te presenteren. Als methode werkt deze aanpak heel goed, maar als eindresultaat is het niet boeiend.

Blèèèh, wat smerig. Vieze mannen in een vieze, hoewel witte, ruimte, die vieze dingen roepen naar elkaar. Was ik hier op het kraakspreekuur? En omdat het vieze zuiplappen waren konden ze hun drank niet binnenhouden. Gevolg: een dik uur glibberen en glijden. Ik vond het echt vervelend te bedenken dat deze mannen en vrouw hier al zo’n tijd mee bezig waren.
Ga eens wat moois maken…