sMoeder goudeerlijk en oprecht.
Twee mensen die namens zichzelf over hun overleden moeders praten. Zo gewoon en vanzelfsprekend om met elkaar te grasduinen in het verleden en samen herinneringen op te halen. Met het grootste gemak brengen Marcel en Maria hun moeders tot leven. Het mysterie van de dood; die nooit beantwoorde vraag: “Is er leven na de dood?”, wordt door de acteurs heel concreet beantwoord. Onze doden, onze dierbaren kijken heel simpel van boven naar beneden en wij….wij wachten op tekens van hen. Tekens die nooit komen. De verklaring laat zich eenvoudig vinden in de onwil van onze dierbaren daarboven. Ze hebben daar helemaal geen zin in. “Waarom laten ze ons toch niet met rust?” wordt er geroepen door de moeders van de acteurs.
Na de voorstelling “smoeder” ben ik onmiddellijk gestopt met kijken naar verschijnselen die ik al zo lang en graag als speciale boodschappen had willen vertalen. Ruisende gordijnen bij windstilte, vlinders op een winterse dag, kraaien die mij aanstaren en iets schijnen te willen zeggen.
Onzin….laat die mensen toch met rust en volgens Maria bestaat er na het overlijden van je ouders nog maar een richting in het leven. Voorwaarts!
Twee acteurs, twee moeders voor en na hun dood. Oprecht, glashelder en zonder sentiment. Voor alle moederlozen een aanrader.