Van Kopna Kopna had ik dus met mijn kleine hoofdje nog niet gehoord. Terwijl ze al een tijdje bezig zijn. Stom van mij, want niet alleen is Kopna Kopna een hele fijne band, ze weten ook nog voor een groot deel deze voorstelling te dragen. Jong Hollandia doet de rest, en samen laten ze zien over veel talent te beschikken. Tomaatje voor de soms wat belegen tekst, maar dat komt de volgende keer ongetwijfeld goed.

De bal is rond en de aardbol ook. Dat moet dus iets met elkaar te maken hebben. Onnavolgbaar bewijst voetbaltrainer Otto het verband tussen voetbal, de sekseverschillen, de wereldgeschiedenis en de evolutie. Wat een geweldig decor (ik zou het eigenlijk elke zondag moeten bekijken). Wat een geweldig spel van Jaak van Assche, die de rust in zijn spel wist te houden, en daarnaast ook de aandacht van het publiek vasthield. Een aanrader voor alle voetballiefhebbers en -haters.

Leuk hoor, zo’n gratis autoles. De lengte van de voorstelling (45 minuten) is precies goed. De afwisseling tussen film en spel is goed gelukt. De scenes hebben echter onderling weinig verband en blijven soms wat in de lucht hangen. Maar wie maalt daar om op de heetste zomeravond in decennia?

Het kan zijn dat ik als Noorderling sommige nuances hebt gemist (ik weet nog steeds niet wat “meukelen” betekent), maar het authentieke leed van de grote Brabantse tooneelspeler Antoon van Loon ontging mij niet. Ik vond het jammer dat ik niet alles kon zien, we zaten knap beroerd, maar ook als ik de ogen sloot kon ik genieten van de sterke tekst (plus natuurlijk de Dictie en Timing van de spelers).

Een relatie wordt na vijftien jaar soms een sleur. Een voorstelling over deze sleur wordt al gauw een beetje saai. Fraaie projecties en geluidseffecten kunnen niet de beperkte diepgang van dialogen en spel verhullen.

Een heerlijke ode aan Italie. Ongelofelijk dat je tegelijkertijd zo lekker kan koken voor een vijftigkoppig publiek en daarnaast een hele leuke voorstelling kan spelen. Een (Italiaanse) tomaat voor de toevallige passant die op het einde onbedoeld de rol van de verloren padre op zich nam.

Een beetje gedoetje, deze acrobaten die hun kunstje tot voorstelling willen oprekken. De volgorde is inwisselbaar, het drama noodzaakloos en storend is de ‘live’muzikant die aan de handeling moet deelnemen. Ik twijfel over een geweitje voor de moeilijkste kunstjes.

In het midden van de speelvloer staan de muzikanten gestald die de voorstelling dicht smeren met pseudo-hippe deuntjes. Daaromheen drentelen de acteurs met hun cliche tekstjes en hun drumstokjes waar ze op de maat van de muziek op de tafels mogen slaan. Roeland Fernhout schmiert erop los, maar dat is het enige wat er nog te genieten valt in deze middelmatige en gevaarloze voorstelling. Ivo-bah.