Prachtige voorstelling.
Muziektheater op een tekst van schier onuitputtelijke poetische associaties.
Rieks Swarte de spullenbaas-decor. Multi-instrumentalisten o.l.v. Fay Lovski en een schitterende Peter Drost.
Of het daarmee ook een goede kindervoorstelling is?
De boog is lang en flink gespannen.
De tekst zit zo vol, dat enige concentratie wel gewenst is.
De leuke dingen op het toneel, maken dat nog wel eens lastig.
Nier voor al te jonge kinderen.
Ik heb genoten.

Er zijn mijlpalen op het toneel.
Topervaringen die als ijkpunten voor alle verdere belevenissen zullen dienen.
Zootopia is zo’n ervaring.
Ik weet het zeker.
Nooit, maar dan ook nooit zal ik een voorstelling zien die mij zo tot op het bot geraakt heeft. Nooit zal ik meer een voorstelling zien, waarin alles zo harmonieus en overtuigend mis is.
De tekst rammelt, van regie is geen sprake, het licht, het decor, het geluid, het is allemaal in perfecte samenhang: “bagger!”
Arme Servaes.

Pierre Audi regisseert Sofokles in de vertaling van Hugo Claus. Het podium van de stadsschouwburg is dat van het Muziektheater niet, waar ook de zichtlijnen anders zijn. Misschien had het toneelbeeld gewerkt als alles een maatje kleiner was geweest, of als ik balkon gezeten had.
Audi wordt steeds abstracter in vreemde choreografieën voor de bijrollen en koor. Nauwgezet uitgevoerd, maar het werkte mij op den duur op de zenuwen.
Al met al resulteert de aanpak in een strak pakje waaraan het voor de acteurs moeilijk ontsnappen is. Bokma is niet blind, maar wel goed. En Joop Admiraal… die kan nog steeds de tijd doen stilstaan.

Eindelijk weer eens een grote rol voor Theo Pont.
Sterke hoofd- en sommige minder sterke bijrollen, veel degelijk toneelvakwerk, maar waarom die platte verzekeringsagent (GOED), zo boos is op de erudiete dirigent (KWAAD), wordt toch niet helemaal duidelijk. Het lijkt wel of de schuldvraag niet helemaal van toepassing is op de personages.
In dit stuk zitten er nogal wat stukjes toneelbehang los; al ligt dat meer aan de tekst dan aan de spelers/regisseur.
Tamelijk traditioneel.

Gelukkige had ik eerder een voorstelling van Ceremonia gezien en gehoord, zodat dit onnavolgbare Vlaams voor mij althans te volgen was.
Dat gold niet voor alle toeschouwers vrees ik.
Grand Gignol?
Ensor?
Wat is De Volder aan het doen?
Dit lijkt meer op schilderen.
Alles is hoekig en tot op het bot gestileerd.
De mimiek van de spelers doelbewust weggeschminkt.
Het lijkt wel of er haaks op emoties wordt gespeeld, hetgeen een enorme vervreemding oproept.
Natuurlijk ontgaan ons Nederlanders allerlei connotaties, maar ook voor de Vlamingen lijkt me deze voorstelling tamelijk abstract en ontoegankelijk.
Wel een fascinerend vormexperiment.

Beroof desnoods de Burgervader of de Staatssecretaris, maar ga hier heen toneelliefhebber!
Barre Land gaat helemaal los op de vierkante meter in deel I en II van de toneelbewerking van Canetti’s Martyrium.
In Professor Kien vindt U de ware Jacob Derwig en ook huishoudster Margrijn zult U niet gauw vergeten. Vincent schittert zowel onder als boven tafel, och eigenlijk is iedereen op dreef.
In tijden niet zo gelachen, hoewel de tragiek van Kien’s teloorgang in deel II al een stuk drukkender voelt.
Nu maar hopen,dat in het slotdeel het drama niet ondragelijk wordt.
Ik kan niet wachten

Hoewel het tegen de dertig graden liep tijdens de voorstelling, liep ik hier bepaald niet warm voor.
Evenwicht is volkomen zoek, het geluid abominabel, uitspattingen onverklaarbaar en pijnlijk misplaatst.
Keiharde muziek, blote dansjes, spuitend schuim, ach ja, gaandeweg vraag je je af welke seksuele aberraties we nog niet gehad hebben?
Uiteindelijk blijven alleen de kippen gespaard.
Janni Goslinga enKees Hulst blijven overeind in deze brij.