Waarom alleen de lelijkheid, de kilheid. Waarom het koude licht, de vervreemdende en onnavolgbare teksten, het emotieloze spel?
Een gewei voor de maker/regisseur die zichzelf niet herhaald, en een stuk weet te maken waarmee je er daadwerkelijk van overtuigd raakt dat de wereld beter af is zonder de mens en met een gigantische kakkerlak als oermoeder.
Maar drie tomaten voor de uiteindelijke theater-kater die je tijdens het stuk en na afloop kwelt. Het onnavolgbare spel, de daardoor onnavolgbare teksten en de soms wat te gemakkelijke keuzes.
En Emanuel: ik vindt dat een mooi stuk over lelijke dingen veel harder aankomt dan een lelijk stuk over lelijke dingen.
Tenslotte nog een grote BOEH voor de vreselijke zuchtende wijven. Zal vast niet geholpen hebben…

Wat een mooie beeldende tekst. Wat is de mens toch eigenlijk klein en nietig. Dat gevoel bekroop mij echt op het moment dat personage Johan zich zo boven de werkelijkheid verheven voelde dat hij de wereld moest helpen en daar naar handelde. Wat speelde de mannen in dit stuk ontroerend, gelaagd en kwetsbaar. Het personage Amby had van mij wel wat grilliger gespeeld kunnen worden. Dit was mij iets te lijzig en te veel van hetzelfde. Het licht vond ik conceptueel maar op sommige momenten zeer treffend dat je echt de uren aan je voorbij zag gaan. De muziek was beklemmend vooral door het gefluister. Met andere woorden wel een voorstelling waar meer over te vertellen is dan een woord. In ieder geval is dit geen bagger voorstelling.

Baggertekst. Mooi spel.

Er zijn mijlpalen op het toneel.
Topervaringen die als ijkpunten voor alle verdere belevenissen zullen dienen.
Zootopia is zo’n ervaring.
Ik weet het zeker.
Nooit, maar dan ook nooit zal ik een voorstelling zien die mij zo tot op het bot geraakt heeft. Nooit zal ik meer een voorstelling zien, waarin alles zo harmonieus en overtuigend mis is.
De tekst rammelt, van regie is geen sprake, het licht, het decor, het geluid, het is allemaal in perfecte samenhang: “bagger!”
Arme Servaes.