Een overrompelende interpretatie van de klassieker van Dumas. Stefan de Walle draagt de avond, maar ook Camilla Siegertsz is prachtig – als Mercedes, maar vooral ook haar monoloog als Arabische prostituee - en Hajo Bruins en Mirjam Stolwijk scheren virtuoos langs de rand van de schmiere. Dennis Rudge, zwijgend, maakt met zijn fysieke uitstraling grote indruk. Vanuit de orkestbak opereert bruiteur Harry de Wit met dezelfde mengeling van vuur en ironie als het hele ensemble. Het plezier spat eraf, maar als de avond vordert wordt duidelijk dat de makers meer beogen dan superieur vermaak. Natuurlijk, dit is melodrama, en alles serieus nemen zou dodelijk zijn, maar in de bewerking van Sophie Kassies en de regie van Johan Doesburg gaat het, temidden van de verloren schatten en teruggevonden wezen, over politieke keuzen. “Monte Christo” is in hun handen een gelaagd kunstwerk, waarin men uit naam van recht en integriteit meer slachtoffers maakt dan uit opportunisme en eigenbelang. Waarin romantische keuzes ontmaskerd worden als dom, egoïstisch en nietsontziend. Waarin een laffe man een held wordt en de titelheld eindigt als een pathetische figuur die vanuit zijn hang naar genoegdoening, liefde en zuiverheid alles op zijn weg vernietigt, uiteindelijk ook zichzelf.
En toch lees je dan, zelfs van mensen die de hele tijd geboeid werden, geklaag over de lengte van de voorstelling. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Is er een minder gepaste plek om te zitten rekenen dan het theater? Mensen, onthaast! Zolang een voorstelling boeit, prikkelt of bekoort kan de ervaring zich toch alleen verdiepen? Geef je over aan het theatrale kunstwerk, al duurt het de hele nacht! Ik verheug me nu alweer op de vijf/zes uur durende marathonversie van De Romeinse Tragedies…..