Een dikke man die op een bed ligt en wat over eten ligt te prevelen. Is dat om aan te zien? Nou en of. Doorslikken wordt nooit meer hetzelfde als je Marcel Musters hebt horen praten over het stuk koe dat een deel van hemzelf werd, of het rauwe ei “dat zelf wel zijn weg naar mijn maag vond”. Proeven, kauwen, kotsen, verteren en al het andere dat op de een of andere manier te maken heeft met het wonderbaarlijke proces dat eten heet, komt in de voorstelling zo beklemmend, maar ook komisch-absurdistisch en zelfs ontroerend aan de orde, dat je als toeschouwer net zo gefixeerd raakt als deze fictieve Marcel zelf. De teksten zijn sterk, de Franse muziek is heerlijk, en door de reusachtige projecties op het achterdoek krijgt deze ogenschijnlijk nihilistische dikzak nu en dan de proporties (en in elk geval het profiel) van een groot denker. In een woord: dit moet je zien.