Het zijn een hoop idiote elementen bij elkaar maar desondanks (of wellicht dankzij) naar het einde toe toch erg mooi. Chris Nietvelt in alweer een indrukwekkende rol, redelijk ingetogen ditmaal. De jonge operazangeressen die het koor vormden leken enigszins verdwaald. Ze zongen mooi, maar ook heel voorzichtig en hun aanwezigheid was te licht naast die van de TA-toppers. Daar had de nieuwste aanwinst van het ensemble Marwan Kenzari gelukkig geen last van, nog op de toneelschool, maar hier al wonderwel op zijn plek.

Tijdens de premiere schijnt Simone Kleinsma musicalgeschiedenis geschreven te hebben (fijn om te lezen als je Pia Douwes heet). In deze try out was ze ook al erg goed. Voor de pauze zocht ze nog wat naar de juiste spreektoon, maar haar zangnummers waren overweldigend. Ja, dat moet je meemaken, maar verwacht geen vrolijke avond amusement. Ook prettig vond ik de scene waarin we het decor kregen gepresenteerd. Droomvlucht meets spookslot, zoiets.

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt. Samen met Beppe Costa en Marcel Musters doet ze onduidelijke audities. In de wachtkamer maken ze het elkaar ondertussen niet makkelijk. Het is hard en soms niets ontziend. Maar bovenal veel geestigheden, die tijdens deze try out nog niet allemaal uit de verf kwamen. Tja, en de kostumering zal ik niet licht vergeten.

Totaal in de war door het begin van de voorstelling. Ik dacht een terechte stakingsactie van Max door de schandalige subsidieverwikkelingen waarin ze terecht zijn gekomen. Maar bij de werkelijk voortreffelijke beginspeech van Bianca van der Schoot sloeg de twijfel toe. Een voorstelling waarbij ik voortdurend heel hard zat te juichen (in mezelf). Gedurfd en heel erg spannend. Het einde lijkt te makkelijk maar ik ben er nog niet uit hoe het dan zou moeten.

Voor de liefhebber. Denk richting Chicago, Fosse. Lekkere muziek, goede dans en weinig acteerpogingen door een heel sterk ensemble. Het is nogal veel en hard soms in die kleine zaal van M-Lab, maar ik zie deze nog wel in de grote zalen terugkomen. Ara Halici houdt het prettig klein met een lekker R&B sound. Het laatste nummer voor de pauze van Alex Klaasen is huiveringwekkend. Tomaat voor we doen zwarte kleding met rode accenten.

Knappe voorstelling van dit knappe collectief. Vooral de eigenzinnige vorm pakte me. Het moeten mijn katholieke roots zijn, kon me er goed in vinden allemaal. Soms iets te veel generatie X cliches. Prachtig was het beeld met de kerkbanken en de vijf videoschermen. Had van mij nog meer uitgebuit mogen worden. Stuk voor stuk goede acteurs die hopelijk ook af en toe repertoiretoneel/regisseurstoneel blijven doen (in 10 geboden waren ze ook al zo sterk). Maar vooral ook op deze weg door blijven gaan.