Naar de beweegredenen om zo’n voorstelling te maken kan ik niet raden en ook niet zoveel over zeggen. Acteurs goed, rest slecht.

Griekse voorstelling met koor uit Albanie die klaagliederen zingt. Ik wist vantevoren wel dat ik niet in de polonaise de zaal ging verlaten maar jongens toch dit was nu ook weer niet nodig. Ik heb ongeveer een uur zitten kijken naar iets doods. Al is de tekst goed en vond ik dat de spelers het ook goed deden was het totaal rood op rood op rood. Zware tekst, zwaar spel, zware muziek, waardoor de voorstelling vlak werd en aan persoonlijkheid ontbrak op de Albanesen na. Nog een tik op de billen voor de vormgeving. Deze was voor zowel de spelers als voor het publiek een obstakel (zichtlijnen!)en niet echt een toevoeging.

Saai en leuk. De niks-aan-de-hand-allerdaags-Hollands-gezeur-teksten zijn in het begin vermakelijk. Leuk door hun lulligheid. De acteurs spelen realistische typetjes als een hypochonder, een Brabantse zakenmannetje, een stadse Anita enz. Na ongeveer 3 kwartier snap je het wel maar gaat het nog door en word het gewoon saai. Na de pauze komen we echter erachter dat de mensen spelen in een zwarte SOUL band. Ze voelen zich namelijk meer hunzelf als ze zwart zijn. Het is een soort van een concert waarnaaar je zit te kijken en het is meesterlijk vermaak. Een totale omslag.

Ook al was het totaal dus wel vermakelijk, vond ik het meer een leuke televisie-serie of film dan een theatervoorstelling door het (mooie)realistisch decor, de herkenbare typetjes en het verhaal. Net iets te normaal om een voorstelling van te maken en, ik haat het om te zeggen, te weinig kunst om te laten zien.

Een sterke voorstelling van Batelaan. Een hedendaagse smartlap over de vleselijke zwaktes van een man die niet uit de kroeg kan ontsnappen omdat hij steeds gelokt wordt met biertjes en jenever. Zelfs zijn eigenaardig dochtertje kan hem niet thuiskrijgen. Minimale middelen, maximaal resultaat. Lachen terwijl het eigenlijk heel zuur is. Een voortselling waar je nog langer naar wilt blijven kijken ook al is het afgelopen.

Te veel tekst, te weinig voorstelling. Vegter laat het publiek platlullen zonder adempauze waardoor je in een soort van roes terecht komt tijdens de voorstelling en op een gegeven moment gewoon niets meer opslaat.Verdoofd en met een gevoel van lichte domheid verliet ik de zaal. Tekst van Pourveur was okee, en de actrices deden het prima.

Een mooie voorstelling. Goed gespeeld, het stuk had een fijne snelheid en ritme.In het begin word er wel meteen op je ingehakt met de tekst waardoor het even duurde voor ik erin kon komen, maar al met al bleef ik aan één stuk geboeid luisteren voor de aaneengesloten 2 uren. Met de vormgeving had ik niet zoveel,maar het was niet storend genoeg om een tomaat te geven of iets dergelijks.

Ik had geen idee waar de voorstelling over ging toen ik naar Muziekgebouw aan ‘t IJ fietste. Aan de kassa even een pijnlijke E27,50 gepind voor een kaartje waardoor het nog spannender werd wat er te zien zou zijn. Hoopvol ging ik in de zaal zitten, de voorstelling begon.
Jammer genoeg werd ik de daaropvolgende uur verveeld met kleine aanslagen op m’n gehoor. De spelers/musici maakten abstracte geluiden met veelbetekende serieuze uitdrukkingen op het gezicht. Oninteressant, irritant en vooral veel te prijzig voor en voorstelling van één uur. Ik heb er helemaal niets van begrepen. Nu stoort me niet als dingen mij ontgaan tijdens een voorstelling. En soi, ik had natuurlijk de 5 pagina’s tellende inleiding van het stuk moeten lezen voordat ik ging zitten in de zaal. Maar er werd zelfs geen gevoel overgedragen, geen ruimte om te kunnen associeren.
Losse plaatjes en beelden. Een vleestomaat voor deze voorstelling!