Vier actrices zijn wisselend overtuigend qua Zeeuws accent, maar de mentaliteit hebben ze helemaal down. Levensverhalen van de 20e eeuw, verhalend geacteerd, met eenvoudige middelen verbeeld, met af en toe een mooi meerstemmig a capella gezongen liedje. Het is allemaal erg op de herkenning gespeeld, bewust laagdrempelig toneel, maar zo toegeweid en vol overtuiging gedaan dat ik het bijzonder naar m’n zin had. Het duurt met twee uur alleen veel te lang, de liedjes lijken tamelijk willekeurig geselecteerd, maar verder zie ik geen enkel bezwaar tegen een sequel over de Watersnoodramp, of een grote zaal-reprise (Toneelpublieksprijs wellicht?). Overigens is M-lab een heel aardig theater, en vol ook. Ik schat dat dezelfde voorstelling in Frascati maar de helft van het publiek had getrokken…