Ik heb een haat/liefde verhouding met de meeste Vlaamse dans. Het ligt me soms te veel richting kitsch. veel bombast, toeters en bellen. Tot doet het me ook vaak meer dan de Nederlandse dans. Alhoewel je White Star nauwelijks dans kunt noemen zijn alle elementen uit de C de la B en Platel traditie aanwezig: acrobatiek, veel theater, vervreemding, gekte, beleving en inhoud. Uitgangspunt van deze voorstelling is het verhaal van een duitse travestiet. Samen met kinderen, iemand met het down syndroom, sublieme dansers en nog veel meer staat zij/hij op het podium. Een bonte verzameling die wonderwel bij elkaar past. Zo nu en dan vloog het geheel te ver uit de bocht, maar toch bleef het voor mij een aangrijpende, en vooral ook onderhoudende voorstelling die meer publiek verdient dan dat er gisteren in de zaal zat. Vanavond en morgen een nieuwe kans.

Inderdaad raar dat er niet meer Alain Platel fans in de zaal zaten. Qua spektakel, dans, en onderwerpen zouden zijn fans ook dit moeten zien. Misschien krijgen ze zelfs wel wat meer diepgang met deze voorstelling. En beleef je de wereld van de buitenbeetjes intenser als je er zo dicht op zit. Een voorstelling over hoe bijzonder je kunt zijn als buitenstaander. bijna een politiek statement op dit moment

Zonder te hoge verwachtingen heegegaan. Bleek een goede zet; viel het des te harder mee. Denk aan de voorstellingen van Alain Platel, maar dan met iets meer humor en iets knulliger. Veel verschillende mensen op het podium. Een kruising tussen freakshow, dansviirstelling, theater en een grootst spektakel stuk. SOms iets te veel et grote gebaar gebruikt; maar datzelfde had ik bij Wolf van Alain Platel. Zeker een intrigrerende voorstelling. een must see eigenlijk.