In ‘Welk Stuk? deelt Laura van Dolron elke avond het podium met een (voor haar tot op het laatste moment onbekende) ander. Iemand die niet weet in welk stuk hij of zij staat. De voorstelling die ik zie is de laatste van de reeks. Eerdere gasten waren onder meer Beppe Costa, Eelco Smits en Dion Vincken. Van Dolron begint de voorstelling zo: ‘Lieve onbekende acteur, ik wil je vragen om je als een takje door de rivier te laten meenemen, dan ben ik de rivier.’ Als na een minuut of tien de acteur van de avond van achter een gordijn te voorschijn komt, volgt een heel komisch, maar ook heel spannend spel, waarbij de zin ‘Wilfred Takken staat in een cirkel en weet niet eens hoe hij moet staan’, de enige woorden van de gastacteur zelf zijn. De rest van zijn tekst wordt hem steeds door Van Dolron gesouffleerd. Die opmerking over de lichtcirkel is zijn antwoord (tijdens de voorstelling waarin hij speelt) op haar vraag hoe hij zijn recensie in NRC Handelsblad zou beginnen. Wilfred Takken is een openbaring als acteur. Hij schittert als hij, in de rol van Sartre, de opdracht van Van Dolron uitvoert om in een explosie van vrijheid hijgend op de grond te eindigen. Met het enige wat er op het toneel te vinden is, een stoel, draait hij als een kogelslingeraar rond tot hij zijn evenwicht verliest en naar adem snakkend neervalt. Natuurlijk, Van Dolron controleert en manipuleert de voorstelling, maar door de soms onvoorspelbare reacties van Takken blijft het voortdurend verrassend. Heel geslaagd theater is dit. Ik heb er enorm van genoten.