Een poëtische monoloog van Muris op overtuigende wijze neergezet door van Cauwenberghe. Een waardige voortzetting van Hartstreek en Reeuw. De Euregio als denkbeeld van Dantes hel of een verbeelding van een universele plek in de mens zelf waar hij grenzen moet overgaan om vrij te kunnen ademen?
De geur van wierook associeer ik met ‘t Credo: de Euregio ontdaan van z’n abstracties en in de volle grond geplaatst is een geërodeerd landschap waar bewoners niet ziek konden worden van het zelf lezen van de bijbel, want dat was taboe.
De interpretatie van de pastoor was wet, voor wie nog niet als vermomde meester door het leven ging.

Genoten van : Walram
Een voorstelling i.p.v. een toneelstuk d.w.z. geen toneelstuk als tijdverdrijf maar een voorstelling die net als goede muziek of kunst, de visuele en emotionele sensoren bij de toeschouwer raakt. Waarin de elementaire begripen als:
boven-beneden, noord-zuid, hemel-aarde, vogel(gier)-wortels
In het midden als verbinding de boom Walram staat; mooi vertolkt door H.V. Cauwenberghe. Mist het noorden( van nederland) deze beleving?

Een gewei, een hele kudde voor die voorstelling, prachtige en verrassende atributen, maar vooral de ultime vondst dat het verleden je toekomst is. Ik heb meerdere uitingen gezien van Emanuel en terugkerende thema’s, leven, dood en doorgeven van jezelf in een ander. Hulde in deze.

Meer dan de moeite waard van het bekijken. De schrijver (en regisseur) E. Muris geeft de toeschouwer met dit stuk stof tot nadenken, maar houdt het wel begrijpelijk. Bovendien blijft het stuk van begin tot eind boeien door de goed gedoseerde humor en ijzersterk acteerwerk (H. van Cauwenberghe)en verwordt zo niet tot een saaie monoloog. Een staande ovatie geef ik niet omdat iedereen gaat staan, maar alleen als ik het oprecht meen.
TvdH

Wat een schiterende monoloog,tekst en spel grepen me bij de lurven,niet voor niets een staande ovatie!

Hans als Walram, nam me mee op een trip via de Amsterdamse klinkers door een Limburgs micro landschap van planken, balken en koffers. In deze moederschoot raakte ik benevelt door wierook en kolenstof. De waanzin keek op mij neer door de ogen van een gier - “doe mos d’n duvel richt in dun oogen kieken!”. De homocules wordt vermoord maar later hergeboren als een geest uit de fles. Bevlogen, gedurft maar bovenal gaaf!

“Pakkende” monoloog. Indringend en met momenten poetisch. Geeft stof tot nadenken. Sterk neergezet door van Cauwenberghe. Met zijn sobere voorkomen laat hij de inhoud optimaal tot zijn recht komen.