De vier personages zijn dezelfde als in eerdere voorstellingen van Discordia die ik zag. En net als in die andere voorstellingen wachten de personages op een teken van de leider voor ze ruim de tijd nemen om met planken heen en weer te lopen en een vloer te leggen. En ook nu zorgt een van die personages er tijdens de voorstelling voor dat we na afloop wat te drinken zullen hebben (rode wijn) en wat te eten (hardgekookte eieren).

Op één uitzondering na zeggen ze niet welke citaten uit de (toneel)literatuur ze in de voorstelling gebruiken. Niet in info vooraf op papier (want die is er niet), niet op hun website, en niet in de voorstelling zelf. Gelukkig lukt het me na twintig minuten om de frustratie daarover, en over het feit dat ik dan nog geen flauw idee heb waar het over gaat, los te laten. Vanaf dat moment laat ik me gewoon meenemen. En dan zie ik een spannende voorstelling. Met een prettig soort dreiging, een mooie timing, en een goed ritme.

Ik had kunnen weten dat Discordia steeds een ander aspect uit de klassieke dramaturgie als uitgangspunt neemt. En dat het deze keer het derde bedrijf van een toneelstuk is: ‘de situatie is geschetst, de personages zijn geïntroduceerd, de plaats van handeling is bepaald.’ Maar die informatie helpt me niet veel. De voorstelling heeft me geboeid. Dat wel. Toch weet ik ook na afloop niet zo goed wat ze ermee willen zeggen.