Tempus fugit, een voorstelling met beweging, dans, zang en muziek, maakte mij erg gelukkig. Hoewel de voorstelling politiek correct blijft, in plaats van een ongemakkelijk onderwerp dóor te spelen, is het plezier in het maken van deze voorstelling te zien. De energie is ongelofelijk, en het toneelbeeld (op het toneel maar ook in de hoogte) is schitterend.

Wat fijn dat de programmering van de Amsterdamse Stadsschouwburg op pijl raakt. Deze voorstelling van C de la B is van internationaal niveau. Ik heb vooral genoten van de fijnbesnaardheid van de dansers en zangers waarmee ze herkenbare, maar toch zeldzame intermenselijke emoties uitbeeldden. De scene met de mismaakte gesluierde vrouw vond ik het grappigst en het best. Mismaakt, gesluierd en vrouw tussen allemaal mannen, werd ze constant vernederd. Haar absurd grote levensdrift echter (haar gedrag deed denken aan dat van een ADHD kind) deed die vernederingen volledig teniet. Als slachtoffer negeerde ze haar slachtofferschap… Nou ja, je had het moeten zien.
Verder was het fijn hoe de multiculturaliteit op aantrekkelijke wijze werd gevierd. Fijn dat dat multiculturele idee, wat natuurlijk zo oud is als de bijbel, ook in zo’n elegante frisse vorm kan verschijnen. Maar toch! Het blijft het multiculturele idee! Ik werd er ook nu weer niet hitsig van.

Onvoorbereid, want een half uur voor aanvang uitgenodigd. Op rij vier. Overdonderd door de schoonheid, de flexibiliteit, de passie, het vakmanschap, de veelheid. Werkelijk iets nieuws gezien. Alles klopte, wat mij betreft. Hoewel de minpunten er ook waren. Nergens een rust, het was echt veel te veel te veel van het goede. Dan wordt het overdaad schaadt. En ook iets te veel politiek correct. Elke cultuur kreeg zijn plek, en de Afrikaan mag ook laten zien waar zijn roots liggen. Tja, ligt wat voor de hand allemaal. En waarom al die culturen laten zien, maar alleen de heterosex een prominente plek geven? Gemiste kansjes. Maar als je door die dingen heenkijkt, en de cliche’s voor lief neemt, blijft er zo veel schoons over. De japanse danser was subliem. De italiaanse zangeres hartverwarmend en ontroerend. Het toneelbeeld prachtig. De muziek angstaanjagend mooi. Bla bla bla… Veel was het. Te veel, echt té veel. Maar ook vernieuwend, dus.