Ik had natuurlijk te hoge verwachtingen omdat ik een paar jaar geleden ‘Gatz’ van dezelfde groep zo ontzettend goed vond, maar ik vond dit bitter tegenvallen. Ze proberen Faulkner’s nogal onbegrijpelijke stream-of-conscience stijl te verhelderen door alle segmenten (die allemaal in een andere tijd spelen) uit elkaar te trekken en ze als korte scènes te spelen, maar ze ondermijnen dat weer door ook nog verschillende acteurs dezelfde rol te laten spelen. Bovendien vormde bij Gatz de verfijnde elegantie van Fitzgerald’s stijl met de banaliteit van het kantoorleven een mooi contrast, hier wordt Faulkner platgeslagen met een nostalgisch decor, vette accenten en raciaal correcte casting.