Na even te hebben getwijfeld besluit ik toch te gaan staan, als de acteurs na Salomé hun applaus komen halen. Blij verrast ben ik eigenlijk. Met Julie van den Berghe haalt het NNT een regisseuse van buitenaf en ondanks dat het signatuur van het gezelschap zichtbaar blijft, zie ik een veel meer gestructureerd, minder chaotisch en minder overdadig geheel. Een verademing na al het Prometheus geweld. Van den Berghe haalt het beste uit de NNT acteurs, want niet eerder kwam Maartje van de Wetering zo dichtbij ontroering, lukte het Malou Gorter me hardop te laten lachen en speelde Wil van der Meer zijn meer bescheiden rol ook op een zeer prettige bescheiden manier. Ik zie veel meer nuance in emoties bij allen waardoor de ellende van het groteske achterwege blijft en ik meer oprecht en integer spel denk te zien. De samenwerking met project Wildeman is als een schot in de roos. Wat een geweldige, originele, muzikale bijdrage leveren deze heren. Het wederzijds respect tussen de acteurs en deze podiumkunstenaars zorgt voor een harmonieus geheel, maar biedt ook verrassing na verrassing voor het publiek. Startend vanuit de foyer, zien we een sitcom-achtige introductie en voert het gezelschap je verder door de theatrale ruimte, op weg naar een verstikkende slotmonoloog. Helaas raakt die me net niet. Maartjes iets te illustratieve handbewegingen en haar prachtige, maar net té geforceerde dictie zetten mij terug in mijn theater stoel, terwijl ik er klaar voor was verder meegenomen te worden in het door Oscar Wilde’s gecreëerde koninkrijk. Het toneelbeeld van André Joosten krijgt absoluut één gewei, want niet eerder werd de ruimte van huistheater de Machinefabriek zo fantastisch gebruikt. Het publiek wordt getrakteerd op een aantal werkelijk prachtige beelden. Dat overdaad niet altijd schaadt blijkt, want wederom is er sprake van een veelheid aan ‘gadgets’, maar dit keer kennen ze een meer duidelijke functie en worden ze niet alleen maar ten tonele gebracht, omdat dat zo leuk is… Het verhaal van Salomé die danst voor haar stiefvader in ruil voor het hoofd van Johannes de Doper, een rol expressief en indrukwekkend gedanst door Sam Louwyck, is helder verbeeld. Toch blijven er té veel elementen losstaand en vraag ik me achteraf af: Wat werd er gecommuniceerd? Welke boodschap zit in deze beeldend prachtige voorstelling? Salomé smacht naar de beantwoording van haar liefde voor de profeet die haar steeds opnieuw ‘afwijst’ en ze zal zijn mond kussen, koste wat het kost. Dat wraak niet altijd zoet is blijkt….maar is dit het dan? Waar normaal de inhoud van een voorstelling waardering genereert en ik het moeten inkleuren van een stuk met dienende zaken als muziek, licht en scenografie veelal als een falen zie, wijzig ik na het zien van Salomé mijn maatstaven en is mijn eindoordeel zeker positief!

Wat een talent! Hoe ze werkt met kleuren en geluiden! Hoe ze de ruimte en de acteurs gebruikt! Dit is een regisseur die durft, een regisseur die vol overtuiging haar handtekening zet. Julie van den Berghe (1981), een naam om te onthouden dus. Vorig jaar won ze de Ton Lutz prijs voor beste regie op het ITS Festival in Amsterdam. Daarvoor al, in 2009, maakte ze bij NTGent Messen in Hennen (dit weekend te zien in Frascati). En nu dus in Groningen de première van het door haar geregisseerde Salomé (naar het gelijknamige toneelstuk van Oscar Wilde).

Het grootste deel van deze voorstelling over vrouwelijke seksualiteit en onbevredigd verlangen zit ik geboeid te kijken naar een hele mooie aaneenschakeling van prachtige beelden, goed acteerwerk, poëtische muziek, en ingetogen dans. Vooral het muzikale gebruik van de menselijke stem, de kleurveranderingen om sfeerovergangen aan te geven, en de af en toe verrassende ritmewisselingen, vind ik heel fraai.

Maar met het laatste half uur heb ik wel een beetje moeite. We zijn dan bij de drie slotvragen aangekomen: gaat ze voor haar stiefvader dansen (ja), wat voor beloning wil ze daarvoor (een hoofd op een zilveren dienblad) en krijgt ze dat (ja). Mogelijk omdat ze ervan uitgaat dat iedereen in de zaal het antwoord op die vragen kent, lijkt Van den Berghe die laatste scènes extra spanning te willen geven door ze flink op te rekken. Op mij heeft dat een averechts effect. De in de meer dan een uur daarvoor opgebouwde ban wordt daardoor, bij mij in ieder geval, verbroken.

Desondanks heb ik erg genoten van deze voorstelling. Waarin de acteurs van het NNT (Maartje van de Wetering, Wil van der Meer en Malou Gorter), de mannen van Project Wildeman, en danser Sam Louwyck op een heel zintuiglijke manier het verhaal vertellen van de hunkeringen van de mooie Salomé en het afgehakte hoofd van Jokanaän (Johannes de doper).