Ook dit keer leverde “Ad’E” weer fysiek, verwarrend en vitaal theater van niveau. Zij het dat de teksten in deze aflevering het belangrijkste waren. Pogingen om de wanhoop te beheersen door bizarre verhalen, krankzinnige redeneringen en surrealistische verschuivingen van perspectief. En toch wisten de drie “genomineerden” ook nog een suggestie van samenhang overeind te houden.Ik kwam de voorstelling vrolijker uit dan ik er in ging.

Het viel reuze mee (of tegen)dit keer qua omvallende decorstukken, slijpende circelzagen, klotsende bakken water en vervaarlijk slingerende lampen. Drie mannen, wetenschappers, wachten op de uitslag van de jury. Hebben ze de Nobelprijs gewonnen? Een heel tekstueel stuk, gelardeerd met slapstick. Mooi licht, mooie toneelbeelden. Naar mijn eigen smaak iets te tekstueel, het ging maar door de betogen van de heren, terwijl ik meer van de beelden en het fysiek theater ben. Maar oh, oh oh wat knap. Ze kunnen het echt, theater maken.

Opnieuw een avond om niet te vergeten. De durf om het anders te doen, het lef om lelijk te zijn, de spanning van het verloop, je blijft erbij op het puntje van je stoel zitten.
Deze groep heeft nu al zo veel mooie voorstellingen gemaakt, ze zouden toch eens een of andere grote prijs moeten krijgen. Hulde.

Painicilline is anders. Alex verandert. In goede zin.
En toch was deze voorstelling weer typisch Alex. Erg goede tekst/verhaal. Mooie voice-over in het begin. Mooi beeld/lichtontwerp. Goed spel. Dorus kende ik niet; maar speelde goed. Raymond en Martin zijn altijd goed, eigenlijk. Maar het beste van de voorstelling vond ik de herhaling. Alleen daarom al ga ik ‘m nog een keer bekijken.
Ik ben van mening dat de nederlandse theaterwereld niet zonder Alex d’Electrique kan. Jammer dat Ko, als ze een ton gekort worden, weg gaat. Jammer. Hoeft van mij niet.