“sappig vlaams” in het theater doet me doorgaans gruwelen, maar de voorstelling van OUD PAPIER door het vervolg heeft me mijn mening doen herzien. De voorstelling lijdt welliswaar nog aan het nog niet echt ingespeeld zijn, maar de tekst van Crets maakt zeer veel goed. Ogenschijnlijk klassiek, maar met verdomd veel angels. De voorstelling doet lachen, doet gruwelen, doet ineenkrimpen, maar confronteert je vooral met jezelf en met je eigen emotionele tekortkomingen. Het leven in een notedop, maar dan een goedgevulde. Blijft hangen dit portret van drie geslagen mensen. Beetje knullig decor, dat wel.