In handen van een gezelschap dat behoefte heeft aan stukken “waarin de rede geen rol speelt”, raakt zelfs de familie Doorsnee danig in de war. Weg van de saaie burgerlijkheid met behulp van een zelf gekozen namaakgekte. In het nieuwbouwhuis van Wim en Jaqueline Huid hangt waarschijnlijk een tegeltje met de spreuk “My home is my psychiatric asylum”. Zo gedragen zij en hun buren zich tenminste. Maar misschien past het krankzinnige doen en laten van deze twee stellen wel naadloos bij de actuele maatschappelijke behoefte aan hysterie. In ieder geval gebeurt ook deze totaal absurde gedaanteverandering van vier brave burgers bijna achteloos en volkomen overtuigend. De vier acteurs bewegen, spreken en handelen stijlvast op de grens van herkenbaar en gestoord. En die stijl is op zijn minst verrassend en ongewoon. Een prettige verrassing wat ons betreft, dat wel. Gevieren zijn we in ieder geval benieuwd naar de volgende productie van Levend Wild.