Van tevoren wist ik niet zo goed wat ik van de voorstelling moest verwachten. Ik wist dat Theatre Bazi uit Iran kwam, dat er niet gesproken zou worden in de voorstelling en dat het zou gaan over een doof en blind meisje en haar lerares, die samen in een grote kooi opgesloten zitten. Dit zou symbool staan voor de onderdrukkingen in Iran.
Bij binnenkomst waren de spelers al op het toneel: de lerares en het meisje zaten in een enorme kooi aan een hele grote tafel en naast de kooi zat een man die allerlei geluiden maakte en met een zaklantaarn rondscheen.
Ondanks dat er niet gesproken werd in de voorstelling, was het heel duidelijk wat er aan de hand was: het blinde en dove meisje moest Braille leren lezen en haar lerares leerde haar voelen. Dit ging er alleen niet zo zachtaardig aan toe. Je ziet hoe het meisje haar lerares haat en hoe ze zich verzet.
Tijdens de voorstelling ben ik nog erg geschrokken: het meisje had een goudvisje waar ze mee speelde, een echte levende goudvis. Toen het meisje uit de kooi probeerde te ontsnappen, strafte haar lerares haar door de goudvis op te eten! Dit zorgde ervoor dat ik ook een hekel kreeg aan haar. Uiteindelijk is het meisje het zat en vermoordt ze haar lerares. Dan maakt ze een opening in de kooi en stapt ze naar buiten…
Ik vond het een hele vreemde voorstelling, heel mooi, maar soms een beetje dromerig. Dit kwam waarschijnlijk door de (Iraanse) muziek die de hele voorstelling door gedraaid werd, door alle symbolen die gebruikt werden en doordat er helemaal niet gesproken werd. Soms had de voorstelling zelfs iets weg van dans. Het hele stuk duurde maar 55 minuten en eigenlijk was dit ook wel lang genoeg. Het stuk gaf heel veel stof om over na te denken. Het was weer eens iets anders dan ik gewend was in het theater: een hele andere manier van theater maken, een andere cultuur. Het was echt de moeite waard.