Heerlijk!!!!!! Het kán nog. Een voorstelling waarbij je de tijd vergeet. Drie uur lang maak je mee hoe er voor je ogen een wereld ontstaat waar je in gelooft, waar je in meegaat. Op ongedwongen wijze maak je mee wat theater uiteindelijk is; magie.

“Voorstellingen als deze zijn dungezaaid, u komt oprecht gelukkig buiten” las ik in een belgische recensie die buiten de zaal hing over deze voorstelling. En het klopte. Veel vrolijke gezichten. Een verademing. Heerlijk naief en toch gelaagd. De verhalen werden in ere gehouden, maar de vlaamse meneren hadden wel hun eigen inbreng. Meneer Tellegen was er zelf ook. En hij zag dat het goed was!
Dat moet gevierd worden; met taart.TAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAART!

Eigenlijk kende ik de verhaaltjes van Toon Tellegen alleen maar via mensen om mij heen, vriendinnetjes vooral, die zijn verhaaltjes te pas en te onpas tevoorschijn toverden. Daarom kon ik er niet aan ontsnappen met weekeindje Antwerpen te combineren met een bezoek aan de voorstelling rond de verhalen. Toen ik hoorde dat ik drie uur binnen zou zitten schrok ik even. Deze schrik was geheel ongegrond. ik heb mij drie uur meer dan prima vermaakt. Schijnbaar kleine gesprekjes kregen een filosofische betekenis en bleken zeer goed te werekn op het podium. De acteurs vulden elkaar daarbij perfect aan. De lange dunne dromerige Benjamin Verdonck en de wat rondere en zakelijkere Willy Thomas. Er heerste een intieme en warme sfeer zoals ik die nog niet vaak in het theater heb meegemaakt. Zeker een aanrader dus. Ik heb gehoord dat hij deze week ook in amsterdam speelt, ga misschien nog wel een keer.. dat zegt genoeg denk ik.

Helaas werd dit veel te weinig theatraal. Ik ben groot liefhebber van de dierenverhalen van Toon Tellegen, en de twee acteurs vertelden ze prima, maar het werd geen theater. Kostuums, decor, aankleding, het kwam niet uit de verf, was overbodig of gezocht. Als het gewoon bij vertellen was gebleven was het prima, wist het publiek ook waar ze aan toe was: nu was het wat onbevredigend.