Dit stuk (“Dinner with friends”) won in 2000 de prestigieuze Pulitzer prijs in Amerika en ik kan heel goed begrijpen waarom. De vertaling van Jef Depaepe doet het stuk ook alle eer aan. Het is een stuk over hele gewone mensen die in een voor velen onder ons herkenbare situatie terecht komen. Lies komt op bezoek bij haar beste vrienden Karen en Steven. Haar man Tom kon er niet bij zijn, want hij is op zakenreis. Op een bepaald moment barst ze in tranen uit en vertelt dat Tom haar verlaten heeft voor een ander. Dit zorgt ook voor problemen bij Steven en Karen. Karen kiest duidelijk partij voor Lies. Steven vindt dat je beide klokken moet horen en wil in geen geval zijn beste vriend laten vallen. Hierdoor komt ook hun relatie op de helling te staan want ook Steven en Karen hebben zo hun problemen en beginnen aan elkaar te twijfelen …

Dit loodzware thema wordt echter met de nodige humor gebracht waardoor het stuk nooit te zwaar wordt. Een moeilijke evenwichtsoefening toch wel omdat het gevaar dreigt dat de “zwaardere” scènes door het publiek niet als dusdanig ervaren worden door de luchtige toon van een aantal andere scènes. Toch werkte dit in deze creatie zeer goed. Ondanks de plezante momenten tussen Steven en Karen, werd het publiek toch stil bij twee cruciale scènes (mijn favorieten trouwens) tussen enerzijds Lies en Karen en anderzijds Tom en Steven. Hele mooie, uitgebalanceerde scènes met allebei een goed uitgekiende, sfeervolle belichting (het zonlicht bij de scène met de vrouwen en het donkere sfeerlicht bij de barscène tussen Tom en Steven). Goed geacteerd ook door de vier acteurs. Aarzelend begonnen door Tom, maar goed rechtgezet later in het stuk. Misschien wat overdreven begonnen door Karen en Steven, maar perfect goedgemaakt in de rest van het stuk. Een knappe prestatie van de vier acteurs in stuk voor stuk moeilijke, maar o zo leuke rollen voor ieder zichzelf respecterende acteur of actrice. Allemaal rollen waar een acteur zich kan in vastbijten en dat hebben ze alle vier voortreffelijk gedaan !

Ik had het reeds over de belichting in twee scènes, maar ook doorheen de rest van het stuk zorgde het licht voor de nodige extra accenten zonder al te nadrukkelijk aanwezig te zijn. Het licht was er mede voor verantwoordelijk dat we echt geloofden in een hotel-, slaap- of woonkamer te zijn. Het sobere decor werd perfect gebruikt ondanks de vele scènewissels (die misschien hier en daar wat te lang duurden, maar echt gestoord heeft het mij niet). Ook de muziek paste perfect bij het stuk. En, het mag gezegd, onze kindjes (Paulien, Laurie en Xenia) deden dat goed als de stemmetjes van de kinderen van beide koppels. Wij waren toch een klein beetje trots dat onze kinderen deel mochten uitmaken van deze schitterende productie. Een echt schot in de roos, wat mij betreft.