John Buijsman lijkt te kiezen voor eigen onderwerpen in een eigen stijl. Het gaat hem, lijkt het, voornamelijk om de treurnis van het verval ná de glamour en de glitter. In “Hengst” zag ik de puinhoop van een gemankeerde wereldkampioen zwaargewicht, dit maal is het het verdrietige eindspel van de legendarische Josephine Baker. Dat dan door de ogen van de mentaal en zakelijk failliete adoptiezoon Jean-Claude. De manier waarop de acteur dat doet is niet gepolijst, onsentimenteel en zelfs een beetje rauw en in ieder geval direct. Maar wat mij betreft was het wel precies raak.