Bij de triomfmars voor La Musica Twee is mijn loftrompet niet nodig. Maar ik steek ‘m toch. Want Betty Schuurman en Jeroen Willems lieten gisteravond weer adembenemend overtuigend zien hoe je het moeizaam verteren van verspeeld geluk, gedane zaken, spijt en mislukking, moet verbeelden. Met afwisselend de kwellende waarom-vragen van “Anne-Marie” en “Michel” en het zwijgen, de twijfel en de spanning bij de beantwoording. Hun onthechting blijft pijn doen. Maar ‘t is wel héél mooi om ‘t mee te beleven.