Een stukje Nederlandse Cultuur. Vondel in de Stadsschouwburg. Ondanks dat het slechts weinig gespeeld wordt is het belangrijk dat ook dit soort werk van tijd tot tijd voorbij komt, als onderdeel van het Nederlandse culturele erfgoed. En Jozef in Egypte is dan best een aardig stuk. Goed, het is allemaal vrij statisch, echt teksttoneel, maar de verzen worden overtuigend gebracht (wat een hele prestatie is)en het stuk wordt eigentijds gebracht. Strakke enscenering (die doet denken aan de ensceneringen die Audi bij DNO vaak gebruikt). Extra gewei voor de belichting!

Het was goed wegdommelen: saai stuk, saaie regie, saai decor.
Ligt het aan Vondel: ja. Het verhaal van Jozef is zoveel groter dan dit, en dan toch ons opschepen met zo’n klein stukje waar echt heel weinig aan te beleven valt.
Ligt aan de regisseur: ja. Waarom dit stuk? En dan ook nog eens zo saai neerzetten: geen beweging, slechts één moment van actie - er gebeurt verder niets, een hoorspel met lampen, zoiets.
Ligt het aan het acteerwerk: deels. Niet alles en iedereen was te verstaan, en in het gejeremieer van vrouw Crutzen zat hoegenaamd geen ontwikkeling. Marisa was de enige die me aansprak en waar ik in het geheel geen moeite mee had.
Maar het zal ook wel aan mij hebben gelegen - de rest van de zaal had er geloof ik een daverend applaus voor over.
Kortom: gewei voor de timmerman en het licht, verder tomaten voor een voorstelling waar weinig in zit en die het niet lukte me geboeid te krijgen.

Mooooooii!! Zooo mooi om te zien! Het stuk is niet zo bie, maar alles ziet er prachtig uit en er wordt super geacteerd. Waarom iemand uitgerekend dit stuk van Vondel wil spelen is mij een raadsel, maar als je het dan toch doet is dit wel een geweldige manier. Het decor is een Egyptisch paleis en harem in een, eenvoudig en toch schitterend. De kostuums en de belichting zijn geweldig en inventief, maar het allergeweldigst zijn toch wel Marisa van Eyle en Carine Crutzen. Wat een actrices! Het lukt ze om van die twee stereotypes twee hele echte vrouwen te maken. Met veel emoties, sensueel, verward en ook geslepen. En die verzen rollen van Marisa van Eyle´s lippen alsof het heel normaal taalgebruik is. Laat je niet afschrikken door het stoffige imago van Vondel, want dit is genieten. De tomaat is voor het stuk zelf, want dat is toch wel erg moralistisch.