Mooi gespeeld, inventief decor, en natuurlijk goede spelers. Een mooie toneelavond, dus. De tragiek van de familie Borkman wordt mooi neergezet. Eén ding is jammer, het blijft met name “mooi”, de kilte raakt je te weinig en blijft op afstand. Zou het stuk niet veel krachtiger geweest zijn als het publiek die “ijzige hand” ook echt van binnen gevoeld had?

Degelijk theater. Zonder humor. Met overtuiging, maar net niet genoeg om ook nog eens gepassioneerd over te komen.
Zijn er algemene theaterwetten? En als die er zijn, waarom worden ze de laatste tijd dan zo realistisch uitgevoerd? Het lijkt wel of de wereld week is geworden. Een stuk, met personages die worstelen met hun emotionele gesteldheid en die van de anderen. Personages die hun verloren passies terug vinden. Maar zooo passieloos gespeeld. Jammer.

Een wat drakerige Ibsen [had je anders verwacht]. Maar een spel zoals je het je wil dromen. Fred Goessens, Lineke Rijxman en Kees Hulst zijn hier onovertrefbaar. Zelfs de onmogelijke sterfscène speelt Goessens zo levensecht dat je er totaal in kunt geloven. Marlies Heuer blijft een beetje steken in ‘technisch spel’, waardoor het even duurt voordat de zaak op gang komt

Ibsen in 2001 in een vertaling uit 1901; waarom ? een antwoord op die vraag kon ik niet bedenken tijdens het kijken naar JGB. Waarom OT-regisseur Mirjam Koen deze Ibsen wilde doen misschien nog wel, en om geweldige spelers als Lineke Rijxman, Marlies Heuer, Fred Goessens en Kees Hulst te kunnen regisseren is een buitenkansje. Maar het was een beetje veel OT en een beetje weinig TGA.