De Jago’s zijn onder ons! Nog steeds. En misschien wel meer dan ooit nu, met antiterrorisme, openlijke westerse martelpraktijken en globalisering. Multiculturisme maakt het hem wat gemakkelijker. Te gemakkelijk misschien ook wel, het maakt toch een andere Jago, eentje die met argumenten en redeneringen komt die we zelf ook kunnen verzinnen. Hoewel nog steeds een intrigant, toch een stuk minder intrigerend dan Shakespeares Jago. De setting is ook een stuk minder: slechts twee andere spelers om tussen te intrigeren dus je kunt vanaf het begin al wel wat lijntjes zien groeien.
Maar toch: complimenten. Zeker voor de keuze om te proberen wat greep op actualiteit te krijgen, en daar wat toneelgeschiedenis voor te gebruiken. Het is nooit verkeerd om weer eens een Jago te zien, als je ‘m van toneel kent ga je ‘m toch daarbuiten ook wel eens herkennen.
Ik vond het spel wat teveel ‘maniertjestoneel’, hoewel het nep-roken nog wel ging. Bij navraag gaf de schouwburgmedewerker aan dat het toch echt een artistieke keuze moest zijn, want het toneel is de enige plaats nog waar gerookt mag worden… Die terreur wordt ook maar steeds groter - wie zoekt mee naar de Jago hierachter?

Zeer knap geschreven tekst met een moderne Jago als hoofdpersoon. Confronterend en doordringend door de prachtige (letterlijke) nabijheid van de acteurs. En in het bijzonder heb ik persoonlijk erg genoten van het subliem gevaarlijk spel van Marcel Faber als Jago. Pittige hedendaagse voorstelling met statement: wat mij betreft een aanrader.