Ik ben weer eens naar de Roode Bioscoop geweest, een van de meest sympathieke theaters van Amsterdam. De toegangsprijs was hoog: €15, want Flint heeft dit zonder subsidie gemaakt. En na afloop begrijp de Fondsen wel. Deze voorstelling noemt zich ‘een collage van verhalen, muziek en poezie, en hij gaat over een reis naar Ierland die de spelers samen hebben gemaakt. Het bewijs daarvan hangt in de foyer: pittoreske vakantiekiekjes.
Maar het moet wel een heel bijzondere vakantie zijn, als je je publiek ermee wilt vermaken. En dat was ‘t niet. De acteur heeft Ierse liedjes geleerd, die hij met een Ierse tongval probeert te zingen, wat niet lukt. Verder heeft hij veel ruzie gehad met zijn vrouwelijke compagnon die in de gedramatiseerde versie zijn moeder speelt. Er worden situaties zonder punt of climax uitgespeeld waarbij de laagtijdagen van de pantomime om de hoek komen kijken.
Kortom, ik heb geen goed woord over voor deze voorstelling; van de regisseuse Marja Kok had meer verwacht. Enig lichtpunt is de actrice die een mooie monoloog over een hondje heeft, en ze kan prachtig existentieel over het publiek heen staren, uitgelicht als Edith Piaf in 1965.
Trouwens alles om de voorstelling heen is hartverwarmend en veel beter dan de voorstelling zelf, van de barmedewerkers, tot het zingen van meer Ierse liederen na afloop, waarbij we wél mee mochten zingen.