Met de verwondering van jonge jongens die uit alle hoeken en gaten materiaal en informatie verzamelen om hun eigen raket te bouwen, zo speuren Jan van den Berg en Rien Stegman de wereld af naar wetenswaardigheden over hun onderwerp. Dit keer: de robotica. Ze leggen verbanden in de tijd en scheppen een context zodat het taaie wetenschappelijke onderwerp gaat leven. De manier waarop ze dat doen is bijzonder sympathiek. Ik miste het onverwachte filosofische inzicht of de onverwachte onmogelijke vraag, en daardoor een gevoel van diepte. Of zijn die met opzet nog in de onderzoeksopstapeling achtergehouden? Je krijgt welheel fijn een cd mee naar huis (ook voor Mac!).

Subsidie-angstig Nederland heeft dan toch nog af en toe positieve uitschieters, onder andere door het toekennen van een onderzoekssubsidie aan Theater AdHoc. Zonder de dwang van een voorstelling werd geld beschikbaar gemaakt (waar halen ze het vandaan, als we de sentimenten die ons voor aanstaande woensdag klaarstomen mogen geloven) om een intrigrerende theatergroep aan archiefmateriaal Voor Den Toekomscht te helpen. Nog meer lef (zonder connotatie LPF) dus van AdHoc dat ze hun onderzoeksresultaten nog even in de kast houden (overigens wel fantastisch geuit en vormgegeven op hun website - tip voor twijfelend bezoek van Hyper: de CD-rom van die website wordt cadeau gegeven aan het publiek)en uitgekomen zijn op de dialoog ‘Special Branche’ over de hyper-intelligente machine en Den Groote Vraag met welke normen en waarden (!) zo’n machine dan uitgerust moet worden. Actueel tegen wil en dank. Anders -en eenvoudiger- gezegd: Hyper is een voorstelling die dwingt tot reflectie en die je meesleept in de vraag of er universele waarden bestaan. Althans, als het dit sympathieke duo lukt de voorstelling te laten communiceren. Want dat is AdHoc ook, een wetenschappelijk college in een theatervorm, dat de toeschouwer op de tenen laat lopen om betekenis vast te kunnen grijpen. Maar goed, ik heb de try-out gezien en try-outs zijn ervoor om dingen uit te proberen. Geen reden tot tomaat dus. En aangezien ik de enige betalende bezoeker was - en er dus weinig publieksparticipatie te verwachten was - heb ik groot respect voor de energie die AdHoc stak in het opschonen van hun voorstelling, zo vlak voor de premiere. Mijn hoop is dat het de acteurs (makers) lukt om de kafka-achtige spanning die de personages onderling eigenlijk niet uit de weg kunnen gaan aangaan. Mijn hoop is dat er voor het publiek in dit ingewikkelde doolhof van vragen en tekstuele uitdagingen uiteindelijk genoeg momenten tot hersenspinselen is. Mijn hoop is dat er bij de volgende voorstelling meer betalend publiek is, zowel publiek dat geinteresseerd is in andere vormen van ‘Theater’ als publiek dat geinteresseerd is in - tja, hoe noem je dat - als wetenschap vermomd engagement (of andersom, als engagement vermomde wetenschap). Maar degenen die deze mini-recensie tot het einde uit hebben kunnen lezen, raad ik zeker aan naar Hyper, of volgende voorstellingen van AdHoc te gaan.