Het licht van theater gezeldschap NNT is een behoorlijke grote zaal productie. Er lijkt hard te zijn gewerkt tijdens het ontwikkelen van de scenes, licht en en geluid. Ook het spel van de acteurs is degelijk en in orde maar de zeggingskracht van de teksten laat te wensen over. Zeker bij Niels Croiset die bij het spelen van een dwarrelige rol de focus als acteur ook lijkt te verliezen. Een vecht scene is daarnaast erg mooi weergegeven met licht en geluid maar over het algemeen blijven de effecten effecten zonder aansluiting met de inhoud van het stuk. Er valt wat uit de lucht, het begint te regenen en het bad word op een bijzondere manier gevuld. Ik begrijp de inhoudelijke link, maar verwondering en verrassing blijven uit.

Prachtige productie van Koos Terpstra!
Met een acteergeweld van een jonge cast die de vellen eraf spelen! Iwan Walhain en Niel Croiset (de enige Croiset die niet klinkt en speelt als een Croiset) voorop! Tweeënhalf uur zonder pauze, en op het puntje van mijn stoel. Poëtisch, gruwelijk, ontroerend, hilarisch. Plus enkele hele mooie toneelvondsten- al hebben deze acteurs al die technische foefjes eigenlijk niet nodig.
Bravo.

“Houdt u van literatuur? Houdt u van theater?…en van avontuur?”, de pakkende slogan op de flyer is erg misleidend of misschien dat ik niet van literatuur hou. Mijn liefde voor theater heeft mij de avond door geholpen, want van dat avontuur was weinig te beleven.
Ik weet simpelweg gewoon niet wat ik met deze voorstelling moet. Ik heb het boek niet gelezen en wil het zeker ook niet gaan lezen. Als het ooit verfilmd wordt dwing me dan niet om te kijken.

Toch was het heus niet slecht. Sommige dialogen zijn mooi, zeker die tussen vader en dochter. De kleine grapjes tussendoor bieden wat licht in de duisternis. Ook is het fijn om een verteller te hebben die af en toe even duidelijkheid in de chaos schept. Ook de herhaling van de tekst geeft je even houvast in de chaos.

De chaos die ontstaat door de niet goed te begrijpen gedachtegang van sommige personages. Door het licht dat, ironisch genoeg, in deze voorstelling als een soort knipperlicht zonder betekenis aan en uit gaat. Alleen de badscène is me bijgebleven, dat was wel mooi.

In een fabel kan geen sprake zijn van een avontuur. De personages zijn stereotype en je weet dat ze nooit zullen veranderen. Hierdoor ontbreekt de spanning en zit je te wachten totdat je weer wakker wordt geschud door het geschreeuw, gekrijs en gebrul van het lichtgevende varken. (De hartkloppingen, met hoge tonen en andere ‘ruis’, was achteraf gezien helaas de enige echte goede soundscape)

Als ik van te voren wist dat ik naar een Dogvilliaans drama zou gaan kijken dan had ik er misschien meer van kunnen begrijpen. Nu wachtte ik alleen op de Deus Ex Machina, zoals in Dogville, het totaal uitroeien van het stadje, maar helaas werd die gerechtigheid ons als toeschouwers ook afgenomen. Nee, ik had liever ruim twee uur naar het konijn willen zitten kijken.