NUT speelt HEG. Heel Erg Gewoon, naar een documentaire op film die Awful normal heet. De speelse benadering is in de Nederlandse titel misschien al wel zichtbaar, maar wordt dat zeker wanneer de voorstelling aanvangt. We krijgen namelijk een spel, een spel met toneel, een spel tussen spelers/personages en ons, een spel tussen toneel en film ook. En dat levert iets leuks op.
Dat leuke wordt vervolgens ingezet om ons te vermaken, wat prima lukt, en is nodig om lucht te geven aan het hele erge (seksueel misbruikte kindertjes) dat als onderwerp van de voorstelling dient. Zie de film Festen (ook eens, door De Ploeg, met goed gevolg op toneel gebracht). Goeie afwisseling van Leuk en Erg, waarbij in de eerste helft Leuk het gepingpong wint, maar daarna krijgt Erg alle ruimte om de achterstand ruimschoots in te halen, en is het welhaast gedaan met het spelletje.

Ik zit een beetje met wie het andere spel wint: de documentaire of het toneelstuk. Hoe het is om lang geleden eens misbruikt te zijn, wordt me erg goed duidelijk gemaakt, compliment daarvoor. De confrontatie tussen dader en slachtoffer is me denk ik toch wat teveel documentair en te weinig toneelstuk. Misschien mis ik er een echt conflict in, zoiets.
De kniesoor in mij werd echter makkelijk in toom gehouden door het goede spelen van de acteurs (de ouwere rotten blijven prima overeind naast de jonge meiden) en de speelse manier waarop het wordt gebracht. Of een nieuw utrechts toneel nodig was, of nut heeft, daarover had ik geen gedachten. Maar op deze manier lijkt bestaansrecht me onontkoombaar.
En die keuken! Een dik michelin-gewei daarvoor!

verrassend, fris, en na deze mooie korte voorstelling een probleem rijker. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar Greg Notrot heeft als regisseur mijn verwachtings patroon zo weten te bespelen dat ik de hele dag nog heb moeten denken aan wat ik precies gezien heb en wat dat teweeg heeft gebracht. mijn vooroordeel over deze problemathiek(sexueel misbruik van kinderen)stond vooraf helder en scherp en vandaag merk ik dat ik er wel degelijk anders over ben gaan denken. Het gaat opeens over mensen die ook nog een heel ander deel van een leven hebben. Prachtig spel door met name Paul Hoes, Anke van ‘t Hofen Hanna Jansen.
Een tomaat voor het decor, de achterdoeken en tafel zijn erg mooi, Zeker in het prachtige licht dat af en toe ozo pijn doet, de rest van het dekor had beter weg gelaten kunnen worden omdat het meer in de weg stond dan hielp.
Een keukenblok zou meer dan voldoende zijn geweest volgens mij