Sien Eggers speelt Claudia Schiffer die Liesbet wordt, die samen met Peter van den Eede, die David Copperfield in de stijl van Tommy Cooper doet en op zijn beurt Frederik wordt.

Het gaat over schijn en werkelijkheid, over kijken en bekeken worden, over fantasie en weerbarstigheid, over voorstellingen die geen voorstelling zijn zonder publiek en publiek dat niet bestaat zonder voorstelling.

De Koe en Lampe hebben er anderhalf uur geouwehoer op niveau van gemaakt. Lichtvoetig en spits. Boeiend van begin tot eind. Uiteindelijk wilde ik zelfs wel geloven dat schijn en werkelijkheid samenvallen - want de boom die je ziet is de schijngestalte van de boom “an sich”.

Jammer alleen dat ook het door Frederik/Peter en Liesbet/Sien beloofde bloed op het laken, een kwestie van verbeelding bleef.

Een spel met werkelijkheid en illusie. Een spel met het publiek en met de theatergeschiedenis. Met filosofie en quasifilosofie. Een spel waarin Peter van den Eede niet alleen op fenomenale wijze in de huid kruipt van David Copperfield, een onvergetelijke vader van David Copperfield neerzet, honderd procent overtuigt als konijn, meer dan honderd procent overtuigt als aap, voorbeeldig de acteur Frederik gestalte geeft, die op meesterlijke wijze David Copperfield en zijn vader vertolkt, die schittert als konijn, die ontroert als aap. Wat had hij in godsnaam nog meer moeten doen om genomineerd te worden? Een imitatie van John Cleese? Een imitatie van Kees Hulst die John Cleese imiteert? Sien Eggers doet het natuurlijk ook heel goed als Claudia Schiffer, dat weet ik wel. En als de moeder van Claudia Schiffer. En als kip. Maar ik maak me nogal boos over een van de twee nominaties van jury van de VSCD Toneelprijzen voor de beste mannelijke hoofdrol. Niet die voor Hans Kesting, maar die voor die andere. Vandaar.