Een combinatie van twee grote passies van mij, theater en wielrennen, daar moest ik heen! En wat heb ik zitten genieten! Zoals in het krantje wordt vermeld heb ik daadwerkelijk allerlei aha-erlebnissen, de finish, het kapot zitten, de duivel, de commentatoren… Allemaal prachtig uitgevoerd in een zeer treffende ‘we spelen voor de camera zodat het net echt zoals op tv lijkt’. Heerlijk om de mensen het te zien maken. Peter Winnen mag van mij veel vaker voor toneel gaan schrijven, ik vond de tekst erg goed en de nabespreking met hem gaf mij het idee dat hij zelf nooit die Alpe D’Huez op had moeten gaan, maar gewoon schrijver had moeten worden.
De muziek was prettig, je vergeet soms dat het live wordt gespeeld. Het enige minpuntje is toch wel dat Pantani er bij wordt gehaald, het riekt toch naar de verheerlijking van een renner, waar ze juist niet aan mee wilden doen.

Wielrennen kent zoveel dramatiek, daar moet een theatervoorstelling van te maken zijn. En dat is gelukt. Een voorstelling vol dramatiek, creatieve vondsten, mooie beelden, goed gecombineerd met muziek (mooie vondst, het nummer van Sheryl Crow…). De voorstelling blijft gedurende anderhalf uur het grootste deel van de tijd boeien. Wel jammer dat er af en toe wat teveel herhaling in zit, bepaalde vondsten (de ploegleider met een stuk karton als autoraam bijvoorbeeld) zijn bij herhaling niet voldoende om de spanning erin te houden. Vandaar dus een tomaatje. Aan de andere kant, herhaling is natuurlijk ook een belangrijk element van het “stoempen op de pedalen”….