Een eindeloze saaie voorstelling waarin alleen maar teksten werden voorgedragen. De lichtpuntjes (geweien) waren voor de liedjes en de zangkunsten van de acteurs. Gelukkig heb ik meer voorstellingen gezien van De Tijd, zodat ik weet dat de acteurs nog beter kunnen acteren. Als het laaste gedeelte van Lucretia weg was gelaten, was ik waarschijnlijker wel positiever geweest.
Gezien Koninklijke Schouburg Den haag

Wat een boeltje… ruim twee uur word je als toeschouwer getrakteerd op - het weze gezegd - erg fraaie gedeclameerde fragmenten uit het oeuvre van Shakespeare. De acteurs weten de teksten heel mooi uit de strot te knijpen, maar daar stopt het dan ook: het “samenspel”, of eerder het gebrek eraan, beperkt zich tot een narcistische, pretentieuze en vooral erg afstandelijke dictiewedstrijd tussen een bont gezelschap van acteurs die op geen enkel moment weet te boeien, laat staan enigszins te volgen is. Of hoe je acteurs van een gesubsidieerd inkomen voorziet. Vreselijk saaie, oeverloos lange voorstelling.

Bij Emilia Galotti en Husbands & Wives viel het me niet zo op. Maar dit keer is - overeenkomstig de oorspronkelijke filosofie van De Tijd- wel erg nadrukkelijk gekozen voor vertellen door acteurs/actrices die geen personage worden of willen zijn.

Er is flink gegrasduind bij Shakespeare. En een beetje bij de Beatles. Achter de op de voorgrond staande vijf microfoons worden Liefde en Lust ( “Venus en Adonis”) bezongen en geprezen. Links staat het Hammondorgeltje waar met ijle tonen John en Paul worden aangehaald. Zo nu en dan scheurt het rode doek daarachter open om geharnaste machtige mannen met stentorstem in het Engels krijgshaftige taal te laten slaken.

Geleidelijk aan gaan beide werelden door elkaar staan en lopen. Om, op driekwart van de voorstelling, nogal bruusk van karakter te veranderen om een driekoppig vertelde ( en door een actrice zwijgend gadegeslagen) verkrachting van Lucretia gepresenteerd te krijgen.

Een groot deel van de voorstelling was ik wel geboeid. Maar dat neemt de zwaktes niet weg. Iets te statisch. Iets te lang. Iets te veel een tweedeling (“Lucretia” sluit niet goed bij het voorgaande aan).

Kortom, ik vraag ze beter van De Tijd.

Dit keer nam De Tijd Shakespeare onder handen; en hoewel ik de bard best lust, leent zijn omvangrijk verzameld werk zich toch heel wat minder voor de montagetechnieken van Vandervorst en zijn acteurs. Vorig seizoen greep de bloemlezing uit het werk van Handke naar de keel door de herkenbaarheid van zijn specifieke alledaagsheid; nu zit je te luisteren naar de zinskronkels van Franse koningen en hun leeglopende liefdesbanden. En dat klinkt wel fraai, meneer Burgersdijk, maar het doet me zo weinig. Het leidde meestentijds tot een spelletje ‘citaatje herkennen’. Ik wist er wel zes!