Regisseur Wim Berings benadrukt vooral de vader-zoon-verhouding in zijn rigoureuze, uitgebeende bewerking van het beroemde MIller-verhaal. Hij bedient zich daarbij van een smaakvolle mengeling van abstractie en realisme. Als Biff huilend voorgoed afscheid neemt van zijn niet begrijpende vader, levert dat een zeer ontroerende scène op. Mooi spel, fraai gebruik van film en sterke muziek.

Ik heb al heel wat wisselends van WvK gezien en zo goed als deze keer is het nog nooit geweest. Kon me bij andere stukken nogal storen aan het grote verschil in acteerprestaties. Daar was nu geen sprake van. Na een aarzelend begin werd ik al gauw meegezogen en voor ik het wist waren we negentig beklemmende minuten verder.

Ondanks projectiescherm deed het decor toch sober aan, daardoor alle aandacht voor het drama zelf. Wouter van Lierde is in deze rol fantastisch. De rest doet daar weinig voor onder.

Wat dan weer niet had gehoeven: het obligate “wij willen zo graag vernieuwend bezig zijn”-dansje. Nergens voor nodig, het stuk en het spel an sich zijn sterk genoeg.
Ook had ik het geheel nog net iets krachtiger gevonden als het licht gewoon was uitgegaan nadat van Lierde het toneel had verlaten. De tien minuten daarna voegden niets meer toe en deden m.i. afbreuk aan de intensiteit.

Desondanks: zeer genoten!

Regisseur Wim Berings benadrukt vooral de vader-zoon-verhouding in zijn rigoureuze, uitgebeende bewerking van het beroemde MIller-verhaal. Hij bedient zich daarbij van een smaakvolle mengeling van abstractie en realisme. Als Biff huilend voorgoed afscheid neemt van zijn niet begrijpende vader, levert dat een zeer ontroerende scène op. Mooi spel, fraai gebruik van film en sterke muziek.