Het eerste wat me opviel, waar je simpelweg niet omheen kon, was het decor! Ze maakten handig gebruik van de metalen stellages. Het enige wat jammer was, dat als je iemand vol in je vizier wilde spotten, je jezelf dan soms in bochten moest wringen… De zang vond ik ook niet altijd even mooi. Jammer was dat je de originele stem er nog luidkeels bovenuit hoorde (zoals bijv. bij ‘Stand by your man’).
De kleding was ook erg mooi bedacht. Het was overduidelijk dat het om een koninklijke familie ging, maar toch was het niet te officieel, of te stijf.
Het was een prachtig stuk en ik heb de volle 3 uur geboeid gekeken en geluisterd. Ik zou iedereen aanraden om te gaan kijken!

Wat was ik moe voor aanvang van de voorstelling. Oogleden zwaar; alleen maar gapen! Een 24-uurs treinstaking in het vooruitzicht, dus ik móest deze avond terugreizen naar het verre zuiden. Ik ving op dat de voorstelling een speeltijd van ongeveer drie uur had; dus pas rond 2 uur zou ik mijn veilige bedje kunnen betreden. Kortom: ik was niet écht gemotiveerd…

…tot ik de omgebouwde repetitieruimte betrad en mij over parket, langs ijzeren stellages, en onder houten constructies door een weg baande naar de zetels voor het publiek. Ja, uitstekend decor! Het stuk werd plots ingezet middels een monoloog, gesproken door de aandoenlijke dienstvrouwe van het hof, waarna de personages onder begeleiding van een opzwepende beat het hoffelijke ‘strijdveld’ betraden; strak achter elkaar, eerst lopend, vervolgens in draf en uiteindelijk in volle sprint onder aanvoering van de koning. Daar stonden ze, stoere karakters gehesen in stoere kostuums; goede kostuums, modern, maar toch heel duidelijk de middeleeuwse tijd en de verschillende rollen accentuerend.

De tragische geschiedenis van kroonprins Carlos, wiens grote liefde door zijn vader is opgeëist en tot stiefmoeder is geworden, wordt op pakkende wijze uitgebeeld. De acteurs staan dicht op het publiek en weten zeer geloofwaardig hun rollen neer te zetten, waardoor doorgaans grote thema’s als verraad, verdriet en wraak heel klein en invoelbaar worden. Het verhaal is goed bewerkt: je blijft als publiek nergens ‘hangen’, en ook de plotwendingen zijn verrassend.

Mooiste moment: de schrijnende klaagzang van de eenzame koning, “Ik zoek een mens…”.