Dit bleek een gebrekkig navertelde biografie van Mata Hari te zijn, geïllustreerd met muziek en iets wat voor dans moest doorgaan door een brave pianiste, een Friese operazangeres, een bejaarde Indischman en een mevrouw met een rokersstem die deed of ze toneelspeelde. Het was echt treurig om te zien. Op zich had het idee om Mata Hari te laten verbeelden door én de fermgebouwde friezin én de frêle gepensioneerde folklorist, meestal tegelijkertijd, nog wel iets origineels en dappers, maar in de praktijk leek het nergens naar. De fameuze sluierdans van de beroemde courtisane annex spionne werd als geriatrische travestie werkelijk bespottelijk, en dat was dan nog een hoogtepunt in deze treurnis. De muziek was niet interessant, de zang passabel, de dans deed steeds meer denken aan een soort Oost-Indische euritmie, de tekst van de vertelster rammelde aan alle kant, en haar ‘spel’ getuigde van het naargeestigste amateurisme. Wat een provincialisme, wat een negentiende-eeuws schuifdeurentheater!